នៅសតវត្សរ៍ទី 19 ការធ្វើអន្តោប្រវេសន៍របស់ពួកមរមន បានចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងឆ្នាំ 1846 ក្នុងរដ្ឋអិលលីណោយ បន្ទាប់មកទៅរដ្ឋអៃអូវ៉ា និងនេប្រាស្កា ហើយទីបំផុតទៅដល់កន្លែងជម្រកមួយនៅរ៉កគី ម៉ោនធិន គឺជាព្រឹត្តការណ៍ដ៏អស្ចារ្យបំផុតមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការធ្វើអន្តោប្រវេសន៍ទៅទិសខាងលិចដ៏មហិមារបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ។ ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមន បានធ្វើអន្ដោប្រវេសន៍ដោយអចេតនា— ដែលជាលទ្ធផលនាំឲ្យមានការបណ្ដេញចេញពីរដ្ឋអិលលីណោយ និងរដ្ឋមីសសួរី ដោយអ្នកជិតខាងដ៏អាក្រក់ មិនដូចជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវរាប់ពាន់នាក់ ដែលបានធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិចទៅកាន់រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា និងរដ្ឋអ័ហ្គិន ដើម្បីស្វែងរកជីវិតឲ្យកាន់តែល្អប្រសើរនោះទេ ។ ក្រោយមក ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមនតាមក្រោយ មានពេញទៅដោយអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿ ដែលចេញមកពីអ៊ើរ៉ុប ។
- ព្រមជាមួយនឹងការសម្លាប់យ៉ូសែបស្ម៊ីធ នៅក្នុងឆ្នាំ 1844 និងកំណើនសម្ពាធទៅលើពួកមរមន ឲ្យចាកចោលទីក្រុងណៅវូរបស់ពួកគេ ដែលស្ថិតនៅលើមាត់ច្រាំងនៃទន្លេម៊ីស៊ីស៊ីពី នោះមិនយូរប៉ុន្មានវាបានស្ដែងឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រឃើញថា ពួកគាត់ចាំបាច់ត្រូវផ្លាស់ទីកន្លែងម្ដងទៀត ។ ពីដំបូងឡើយ ពួកគេបានស្ថាបនាទីជម្រកមួយឡើង ដែលត្រូវបានហៅថា វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស នៅជិតនឹងអូម៉ាហា រដ្ឋនេប្រាស្កាសព្វថ្ងៃនេះ ។ បន្ទាប់មកនៅក្នុងឆ្នាំ 1847 នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រិកហាំ យ៉ង់ នោះក្រុមរទេះគោដំបូងគេ បានធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិចទៅកាន់ រ៉កគី ម៉ោនធិន ដែលពុំស្គាល់ទិសដៅ ។
- នៅពេលក្រុមទីមួយនៃក្រុមអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ មរមន បានទៅដល់ជ្រលងភ្នំសលត៍ លេក ក្នុងឆ្នាំ 1847 នោះព្រិកហាំ យ៉ង់ បានមើលទៅទីដែលសោះកក្រោះ វាលខ្សាច់ស្ងួតនោះ ហើយបានប្រកាសថា « នេះគឺជាកន្លែងល្អហើយ » ។
- នៅក្នុងឆ្នាំ 1849 ប្រធាន យ៉ង់ បានបង្កើតមូលនិធិអន្ដោប្រវេសន៍អចិន្ត្រៃយ៍ ដើម្បីជួយដល់ជនអន្តោប្រវេសន៍ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ មូលនិធិនេះ បានជួយដល់ជនអន្ដោប្រវេសន៍ចំនួនប្រហែល 30000 នាក់មកពីកោះអង់គ្លេស ស្កានឌីណាវ៉ា ស្វ៊ីស អាល្លីម៉ង់ និងណែឌើរឡែន ដែលបានមកដល់អាមេរិក— ដែលមានចំនួនច្រើនជាងមួយភាគបីនៃជនអន្ដោប្រវេសន៍ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយសរុប មកពីទ្វីបអើរ៉ុប អំឡុងគ្រានោះ ។
- ដើម្បីកាត់បន្ថយចំណាយទៅលើរទេះគោ និងរទេះ នោះអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវប្រហែលជា 3000 នាក់បានប្រើរទេះរុញធ្វើពីឈើដែលមានតម្លៃទាប ដែលស្រាលល្មមដើម្បីទាញដើរឆ្លងកាត់វាលដ៏ធំបាន ។ គ្រួសារមួយ ឬមនុស្សប្រាំនាក់ ត្រូវបានចាត់ឲ្យកាន់រទេះរុញមួយ ដែលមានមនុស្សពី 18 នាក់ ទៅ 20 នាក់ ដេកក្នុងតង់រួមគ្នា ។ រទេះរុញមួយ ពុំអាចផ្ទុកបានច្រើនជាង 200 ផោននោះទេ —ប្រហែលជាឥវ៉ាន់ 17 ផោនក្នុងម្នាក់ ។ ក្រុមដែលបានរៀបចំដ៏ល្អនីមួយៗ ត្រូវបានដឹកនាំដោយមនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ម្នាក់ ហើយត្រូវបានទៅអមដោយរទេះគោ ដែលដាក់ផ្ទុកសម្ភារយ៉ាងហោចណាស់ចំនួនបួន ។
- ក្រុមរទេះរុញទីមួយ បានចេញពីទីក្រុងអៃអូវ៉ា រដ្ឋ អៃអូវ៉ា នៅថ្ងៃទី 9 ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 1856 ដោយក្រុមមួយដែលមានមនុស្សចំនួន 266 នាក់មកពីប្រទេសអង់គ្លេស ដែលនៅពីរថ្ងៃក្រោយមក មានក្រុមទីពីរដែលមានចំនួនច្រើនជាង 200 បន្ដិច ។ ក្រុមរទេះរុញដំបូងគេទាំងនេះ បានទៅដល់ជ្រលងភ្នំសលត៍ លេកដោយជោគជ័យ ប៉ុន្តែការធ្វើដំណើរពុំងាយស្រួលនោះទេ ។ កំណត់ហេតុអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ បានកត់ត្រាអំពីអាកាសធាតុដ៏អាក្រក់ ការគំរាមគំហែងរបស់ពួកអាមេរិកកាំងស្បែកក្រហមដ៏សាហាវ ការស្លាប់របស់បងប្អូនដែលធ្វើដំណើរ និងការលំបាកមកពីភាពស្រេកឃ្លាន និងការលំបាកជាបន្ដបន្ទាប់ ។
- សោកនាដកម្មដ៏ខ្លាំង បានវាយប្រហារនៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ក្នុងឆ្នាំ 1856 បន្ទាប់ពីក្រុមរទេះរុញរបស់វីលលី និងម៉ាទីន បានចាកចេញទៅយឺតពេលនៅក្នុងរដូវនោះ ដែលមានមនុស្ស 1000 នាក់នៃក្រុមពួកគេទាំងពីររួមគ្នានោះ ។ ក្រុមទាំងពីរ ត្រូវបានរុកគួនដោយកង្វះសម្ភារ និងការលំបាក ថែមទាំងមានព្យុះទឹកកកកើតមកមុនរដូវ ដែលក្លាយទៅជាព្យុះដ៏អាក្រក់មួយក្នុងសតវត្សរ៍នោះ ។ ក្រុមដ៏នឿយហត់ទាំងនេះ បានបោះជំរុំនៅលើទឹកកកនៅទីវាល វ៉ាយអូមីង ជាកន្លែងដែលមានមនុស្សជាង 200 នាក់បានស្លាប់ដោយការស្រេកឃ្លាន និងភាពត្រជាក់ ។ ការខិតខំជួយសង្គ្រោះដ៏ធំមួយ បានបង្កើតឡើងភ្លាម នៅពេលបានឮពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេទៅដល់ទីក្រុងសលត៍ លេក ។
- សរុបសេចក្ដីមក មិនថាពួកគេបានធ្វើដំណើរមកតាមរទេះគោ ឬរទេះរុញទេ មានពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមនរាប់ពាន់នាក់ បានស្លាប់នៅតាមផ្លូវ ។ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ រួមទាំងកុមារតូចៗ ត្រូវបានកប់ជារឿយៗនៅក្នុងផ្នូរ ដែលនឹងពុំបានទៅឃើញម្ដងទៀតឡើយ ។
- នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រិកហាំ យ៉ង់ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយប្រមាណជា 70000 នាក់ បានធ្វើដំណើរដ៏លំបាកទៅរដ្ឋយូថាហ៍ នៅក្នុងឆ្នាំ 1847 រហូតដល់ផ្លូវដែកឆ្លងកាត់ទ្វីប ត្រូវបានបញ្ចប់នៅក្នុងឆ្នាំ 1869 ។ បទពិសោធន៍រួមរបស់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយ បានចាក់ជ្រៅចូលទៅក្នុងអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកមរមនផ្ទាល់ ។ ជីដូនជីតាអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ ដែលបានធ្វើដំណើរ ត្រូវបានគេគោរព ហើយនិយាយជាញឹកញាប់ ពុំមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងការជួបជុំគ្នារបស់កូនចៅជំនាន់ក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវបាននិយាយនៅក្នុងការប្រជុំរបស់សមាជិកសាសនាចក្រ ដែលមើលឃើញពីគំរូនៃភាពក្លាហាន និងការពលិកម្មរបស់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ ថាជាការបំផុសគំនិតផងដែរ ។