Additional Resource

ការ​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ

ការ​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ

 កា​ររំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ បាន​ដាស់​ក្នុង​ខ្លួន​យើង​នូវ​អារម្មណ៍​ដែល​មាន​ទំហំ​ដ៏​ធំ​មួយ ដែល​ពុំ​អាច​ថ្លែង​បាន ។ ប្រហែល​ជា​បទឧក្រិដ្ឋ​នេះ ​ប៉ះ​នឹង​អារម្មណ៍​យើង​ខ្លាំង ដោយសារ​យើង​ចាំ​ ពី​អារម្មណ៍​នៃ​ការ​បី​កូន​ក្នុង​ដៃ​របស់​យើង​នៅ​គ្រា​ដំបូង​ជា​យ៉ាង​ណា​—ជា​អារម្មណ៍​នៃ​ក្ដី​ស្រឡាញ់​ដ៏​លើស​លប់ និង​យ៉ាង​ជ្រាលជ្រៅ​បំផុត​នៃ​ភាពជា​ឪពុក​ម្ដាយ ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​បីបាច់ បង្រៀន និង​ការពារ ។​ វា​គឺ​ជា​ការ​ដ៏​រន្ធត់ និង មិន​គួរ​ឲ្យ​ជឿ ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់​នឹង​ធ្វើ​បាប​ដល់​កុមារ​តូច​ម្នាក់​នោះ ។​ វា​គឺ​ជា​ទម្រង់​នៃ​ការលាក់​ពុត​ដ៏​ធំ​បំផុត ។

សង្គម កំពុង​តែ​រួបរួម​គ្នា​ផ្ដាច់​ឬស​គល់​នៃ​ការ​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ​ចេញ ។ សារ​ជា​ថ្មី​ឡើង​វិញ យើង​មើល​ឃើញ​សហគមន៍​ទាំង​មូល កំពុង​ធ្វើការ​ជាមួយ​គ្នា ដើម្បី​រុករក​កុមារ​ដែល​ត្រូវ​គេ​ចាប់​ខ្លួន និង​រំលោភ​បំពាន​ដោយ​ភ័យ​ខ្លាច​នោះ ។ វា​គឺ​ជា​សារព័ត៌មាន​របស់​ជាតិ​ ពេល​កុមារ​ម្នាក់ ស្ថិត​ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់ ។

ប៉ុន្តែ​ការ​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ ពុំ​មែន​ជា​ប្រធាន​បទ​នៃ​របាយការណ៍​សារព័ត៌មាន​របស់​ជាតិ​ជានិច្ចកាល​នោះ​ទេ ។ តាម​ធម្មតា អំពើ​អាក្រក់​នេះ ពុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​និយាយ ឬ​គិត​ពី​វា​ឡើយ ។ ប៉ុន្តែចាប់​តាំង​ពី​មុន​វា​ក្លាយ​ជា​ប្រធាន​បទ​ដ៏​សំខាន់​ដំបូង​នៅ​ក្នុង​សហរដ្ឋ​ ប្រធាន​ ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី អតីត​ប្រធាន​នៃសាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយបាន​ថ្កោល​ទោស​ជា​សាធារណៈ​ចំពោះ​ការ​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ​ថា ជា​អំពើ​អាក្រក់​ដ៏​ខ្លាំង ។​ នៅ​ដើម​ឆ្នាំ 1980 លោក​បាន​បង្ហាញ​ពី​អារម្មណ៍ និង​គំនិត​របស់​យើង នៅពេល​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​ក្នុងការ​ចាក់​ផ្សាយ​សន្និសីទ​ទូទាំង​ពិភព​លោក​មួយ​ថា ៖ « ខ្ញុំ​រីករាយ​ណាស់ ដែល​សារធារណជន បាន​ដឹង​ពី​កំណើន​នៃ​អំពើ​អាក្រក់​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​នេះ ។ ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​តូចៗ  . . ដើម្បី​បំពេញ​បំណង​ប្រាថ្នា​ដ៏​ឥត​ក្ដី​មេត្តា គឺ​ជា​អំពើ​បាប​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត​មួយ » ។

តើ​សាសនាចក្រ មាន​មុខងារ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត ? បញ្ហា​នេះ បាន​ចាក់​ចូល​ដល់​ដួងចិត្ត​នៃ​គោលលទ្ធិ​របស់​សាសនាចក្រ ។ កុមារ​តូចៗ ស្លូតត្រង់ និង​មាន​តម្លៃ​ណាស់ នៅ​ក្នុង​ព្រះនេត្រ​របស់​ព្រះ ។ ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ បាន​ជួប​នឹង​គ្រា​ដ៏​ទន់ភ្លន់​បំផុត​មួយ​ចំនួន​របស់​ទ្រង់ ជាមួយ​កុមារ​តូចៗ ហើយ​ទុក​ភាសា​ធ្ងន់ៗ​បំផុត​របស់​ទ្រង់ សម្រាប់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ដែល​បំពាន​លើ​កុមារ ។ « ប៉ុន្តែ​បើ​អ្នក​ណា​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​តូច​ណា​មួយ​នេះ ដែល​ជឿ​ដល់​ខ្ញុំ​រវាត​ចិត្ត​ចេញ នោះ​ស៊ូ​ឲ្យ​គេ​យក​ថ្ម​ត្បាល់​កិន​យ៉ាង​ធំ​ចង​ក​អ្នក​នោះ ហើយ​ពន្លង់​ទៅ​ក្នុង​សមុទ្រ​ទី​ជ្រៅ​វិញ ធ្វើ យ៉ាង​នោះ នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​នោះ​ជាជាង » (ម៉ាថាយ 18:6 ) ។លើស​ពី​នោះ គ្រួសារ គឺ​ជា​ស្នូល​នៃ​សាសនាចក្រ ។ កុមារ​តូចៗ ចូលរួម​កម្មវិធី​សាសនាចក្រ​ជាមួយ​ឪពុក​ម្ដាយ​ពួក​គេ ។ ការ​អនុវត្តន៍​របស់​សាសនាចក្រ រួមមាន រាត្រី​គ្រួសារប្រចាំ​សប្ដាហ៍ ដោយ​ដាក់​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ផ្សេងៗ​មួយ​អន្លើរ ដើម្បី​ងាក​មក​ស្ថាបនា​ទំនាក់ទំនង​គ្រួសារ​ឲ្យ​រឹងមាំ​វិញ ។ នៅក្នុង​គ្រួសារ ឪពុក​ម្ដាយ​ទាញ​កម្លាំង​ពី​គ្នា​ទៅវិញ​ទៅមក ដើម្បី​ស្រឡាញ់ និង​ការពារ​កូនៗ​របស់​ពួកគេ ដោយ​ការ​ផ្ដល់​បរិយាកាស​មួយ ដែល​កូនៗ​អាច​រីក​ចម្រើន និង​អភិវឌ្ឍ​នៅ​ក្នុង​បរិយាកាស​នៃ​ក្ដី​ស្រឡាញ់ និង​ការគាំទ្រ ។ សាសនាចក្រ ផ្ដល់​កន្លែង​ជួបជុំ​មួយ​សម្រាប់​ក្រុម​គ្រួសារ ដែល​ចង់​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​កូនៗ​របស់​ពួកគេ​ជាមួយ​តម្លៃ​ខាង​វិញ្ញាណ ។ ទាំង​សាសនាចក្រ និង​គ្រួសារ មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ខ្ពស់​បំផុត​ទៅ​លើ​សុខុមាលភាព​របស់​កូនៗ ។

នៅ​ក្នុង​ឯកសារ​នេះ បញ្ហា​នៃ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ត្រូវ​បាន​ញែក​ចេញ​ពី​ទស្សនៈវិស័យ​របស់​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ។ តើ​មាន​អ្វី​ខ្លះ​ដែល​បាន​ធ្វើ​ឡើង បំបាក់​ទឹកចិត្ត​វា ? តើ​សាសនាចក្រ​ធ្វើ​អ្វី​ខ្លះ សម្រាប់​ជន​រងគ្រោះ ? តើ​ធ្លាប់​មាន​ករណី​ឡើង​តុលាការ ឬ​ការ​ដោះស្រាយ​ផ្លូវ​ច្បាប់​អ្វី​ទេ ហើយ​បើ​មាន ហេតុអ្វី ? តើ​សាសនាចក្រ​ប្រព្រឹត្ត​នឹង​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ដែល​បំពាន​លើ​កុមារ​តូចៗ​ដោយ​របៀប​ណា ? តើ​បទពិសោធន៍​ក្នុង​សាសនាចក្រ​នេះ ខុស​ពី​ព្រះវិហារ​សាសនា និង​អង្គការ​សាសនា​ផ្សេង​ទៀត​ដោយ​របៀប​ណា ហើយ​តើ​ភាព​ស្រដៀង​គ្នា​មាន​អ្វី​ខ្លះ ? ក្នុង​ប៉ុន្មាន​ទំព័រ​នេះ សំណួរ​ទាំង​នេះ​ត្រូវ​បាន​លើក​មក​ពិភាក្សា ។

ការ​ការពារ​កុមារ​តូចៗ

តួនាទី​របស់​សាសនាចក្រ ក្នុង​សង្គ្រាម​សហគមន៍​ទាស់​នឹង​អំពើ​អាក្រក់ នៃ​ការ​រំលោភ​បំពាន ត្រូវ​រៀន​នូវ​អ្វី​ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ ដើម្បី​ប្រឈមមុខ​នឹង​បញ្ហា​ដែល​មាន ហើយ​ចែកចាយ​បទពិសោធន៍​យើង​ជាមួយ​អ្នក​ដទៃ​ ដែល​គេ​ត្រូវ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដូចគ្នា ។

តើ​នរណា​ជា​បព្វជិត ?

សាសនាចក្រ មាន​បព្វជិត​ដែល​ពុំ​ទទួល​ប្រាក់​កម្រៃ ។ ពួក​អ្នកដឹកនាំ​ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ ក្នុង​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​ជា ប៊ីស្សព ។ ប៊ីស្សព ត្រូវ​បាន​ជ្រើសរើស​ចេញ​ពី​សមាជិក​ភាព​ក្នុង​មូលដ្ឋាន ដើម្បី​បម្រើ​ជា​អ្នក​ស្ម័គ្រចិត្ត​សម្រាប់​រយៈពេល​ប្រាំ​ឆ្នាំ ។ ប៊ីស្សព​ភាគ​ច្រើន រស់នៅ​ក្នុង​សហគមន៍​អស់រយៈ​ពេល​ជា​យូរ ហើយ​ចាត់​ទុក សមាជិក​នៃ​ក្រុម​ជំនុំ​របស់​ពួក​គាត់ ជា​មិត្ត និង​អ្នក​ជិត​ខាង​ជិតស្និត ។ ហើយ​ប៊ីស្សព​ភាគច្រើន មាន​កូនៗ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ពួកគាត់ ដែល​ជាញឹកញាប់​កូន​តូចៗ ​ចូលរួម​ក្នុង​ព្រះវិហារ ហើយ​ចូលរួម​ក្នុង​សកម្មភាព​ព្រះវិហារ ។ ហេតុដូច្នេះ ប៊ីស្សព​ បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​យ៉ាង​ខ្លាំង​រួច​ទៅ​ហើយ​ទៅ​លើ​សុវត្ថិភាព និង​សុខុមាលភាព​នៃ​សហគមន៍​សាសនាចក្រ​របស់​ពួក​គាត់ ។ នៅពេល​អ្នក​បំពាន​លើ​កុមារ គំរាមគំហែង​ដល់​សុវត្ថិភាព​នៃ​ក្រុម​ជំនុំ​គាត់ នោះ​ប៊ីស្សព ពុំ​មាន​ការ​លើក​ទឹកចិត្ត ឬ​មាន​ហិរញ្ញវត្ថុ ឬ​អ្វី​ផ្សេង​មក​ធ្វើ ​ជាជាង​ការការពារ​ដល់​គ្រួសារ​សាសនាចក្រ​របស់​គាត់ ដូចជា​គ្រួសារ​គាត់​ផ្ទាល់​នោះ​ទេ ។

ប៊ីស្សព ពុំ​ទទួល​ប្រាក់​ខែ ឬ​រង្វាន់​ខាង​ហិរញ្ញវត្ថុ​ណា​មួយ​នោះ​ទេ ។ ពួក​គាត់​ក៏​ពុំ​មែន​ជា​សមាជិក​ដាច់​ដោយ​ឡែក​នៃ​បព្វជិត​ដែរ ។ គ្មាន​លំដាប់​បព្វជិតភាព​ពិសេស​ណា​មួយ​នៅក្នុង​សាសនាចក្រ​សម្រាប់​ពួកគាត់​ចូលរួម​នោះ​ទេ ។ ប៊ីស្សព​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ រស់នៅ​ក្នុង​សហគមន៍ ហើយ​ធ្វើ​ការងារ​តាម​ធម្មតា​របស់​ពួក​គាត់ ដូចជា​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ដទៃ​ទៀត​ដែរ ។ ដោយ​សារ​ពួកគាត់ មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​តម្រូវ​ការ​នៃ​ការិយាល័យ​របស់​ប៊ីស្សព​ពួក​គាត់ ភាគ​ច្រើន​នៅ​ចុង​សប្ដាហ៍ និង​ពេល​ល្ងាច នោះ​ពួក​គាត់​អាច​ធ្វើ​ដូច្នោះ​បាន ដោយ​គ្រាន់​តែ​ហៅ​សមាជិក​ដទៃ​ទៀត​ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ ដែល​មាន​ចំនួន​ដ៏​ច្រើន​ឲ្យ​ជួយ​ពួក​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ ។

ប៊ីស្សព អាច​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​នៅ​សាលា​រៀន ជា​វេជ្ជបណ្ឌិត ឬ​អ្នក​ជំនួញ ។ ដើម្បី​ជួយ​គាត់ បណ្ណារក្ស អាច​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ឲ្យ​បង្រៀន​ថ្នាក់​សាលា​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​សិស្ស​អាយុ​ប្រាំ​មួយ​ឆ្នាំ ។ ឱសថ​ការី​ម្នាក់ អាច​មើល​ខុស​ត្រូវ​លើ​អង្គការ​កុមារ​សម្រាប់​អាយុ​បី​ឆ្នាំ ដល់ 11 ឆ្នាំ ។ ការ​ហៅ​ទាំង​នេះ គឺ​បណ្ដោះ​អាសន្ន ហើយ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ជា​ញឹកញាប់ ប៉ុន្តែ​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ដែល​បម្រើ​តាម​ការ​អញ្ជើញ​របស់​ប៊ីស្សព ត្រូវ​បាន​រំពឹង​ឲ្យ​រស់នៅ​តាម​គោលការណ៍​ទាំងឡាយ​នៃ​សាសនា​របស់​ពួកគេ ដែល​ចំនុច​សំខាន់ គឺ​គោរព​ដល់​ក្រុម​គ្រួសារ និង​កុមារ​តូចៗ ។

តើ​មាន​អ្វី​នៅ​ក្នុង​ឈ្មោះ​មួយ ?

មាន​ធាតុ​សំខាន់​មួយ​ទៀត​ចំពោះ​ការ​បម្រើ​ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ​របស់​សាសនាចក្រ ដែល​សំខាន់​ចំពោះ​មេធាវី អ្នក​កាសែត និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​ទៅ​លើ គឺ​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ។

សមាជិក​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ដែល​​សកម្ម​ស្ទើរ​តែ​ទាំងអស់ កាន់​តំណែង​ទទួល​ខុសត្រូវ​មួយ​ចំនួន ដើម្បី​ជួយ​ដល់​ប៊ីស្សព ធ្វើ​កិច្ចការ​របស់​គាត់ ។​ ក្នុង​ករណី​បុរស និង​យុវជន​ដែល​មាន​ភាព​សក្ដិសម ចាប់​ពី​អាយុ 12 ឆ្នាំ​ឡើង​ទៅ នោះ​អ្នក​ទាំងអស់​ ​មាន​ចំណែក​នៃ​បព្វជិតភាព​របស់​សាសនាចក្រ ។ ជាទូទៅ យុវជន​ដែល​មាន​អាយុ 12 ឆ្នាំ​ម្នាក់ ដែល​មក​ព្រះវិហារ​ជា​ទៀង​ទាត់ ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​ជា​ឌីកុន​ម្នាក់ ។ ដល់​អាយុ 14 ឆ្នាំ នោះ​គាត់​នឹង​ក្លាយ​ជា​គ្រូ ហើយ​ដល់​អាយុ 16 ឆ្នាំ នឹង​ក្លាយជា​សង្ឃ ។ បុរស​ពេញវ័យ​ស្ទើរ​តែ​ទាំងអស់ ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​ជា​អែលឌើរ ឬ​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់ ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា កាល​ដែល​ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​បព្វជិតភាព និង​កាន់​តំណែង​សង្ឃ អែលឌើរ ឬ​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់ នោះ​ពុំ​មែនជា​ការ​ផ្ដល់​សិទ្ធិ​អំណាច​ណា​មួយ​ដល់​បុគ្គល​នោះ ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ ឬ​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ក្លាយជា​អ្នក​ដឹកនាំ​ម្នាក់​នោះ​ទេ ។ សមាជិក​ក្នុង​សាសនាចក្រ​របស់​គាត់ ពុំ​គោរព​គាត់​ដោយ​ការ​កោតខ្លាច ឬ​ការ​គោរព​ដ៏​ពិសេស​ណា​មួយ​នោះ​ទេ ។ តាមពិត ទោះ​ជា​បុរស​ម្នាក់​ឈប់​មក​សាសនាចក្រ​ក្ដី នោះ​គាត់​នៅ​តែ​ជា​អែលឌើរ ឬ​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់​ដដែល ដរាប​ណា​គាត់​នៅ​តែ​ជា​សមាជិក​សាសនាចក្រ ។

ពេល​ខ្លះ រឿ​ងសារព័ត៌មាន បាន​បង្ហាញ​ក្នុង​ចំណង​ជើង​ថា « អ្នក​ដឹកនាំ​មរមន ត្រូវ​បាន​ចោទ​ប្រកាន់​អំពី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ » ។ ​មេធាវី​កាត់​ក្ដី​មួយ​ចំនួន បាន​ដឹង​ជា​មុន​ថា ការ​ប្រើ​ឈ្មោះ​ដូចជា « សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់ » ដូច្នេះ អាច​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​ដូចជា មនុស្ស​ម្នាក់​មាន​សិទ្ធិ​អំណាច​ធំ បាន​ល្មើស​នឹង​ច្បាប់ ហេតុនោះ​ហើយ​ វា​បង្កើន​នូវ​តម្លៃ​ដ៏​តក់ស្លុត​ជាមួយ​នឹង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​តុលាការ និង​ប្រព័ន្ធ​សារព័ត៌មាន ។ ការ​អះអាង​ដូច្នោះ​ខុស​ឆ្គង ។

ការចូលរួម​របស់​សមាជិក ដើម្បី​បញ្ឈប់​នូវ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ

ក្រុម​ជំនុំ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ គឺ​ដូចជា​គ្រួសារ​ធំ​មួយ ជា​ក្រុម​មនុស្ស​ដែល​ធ្វើការ​ជាមួយ​គ្នា ដោយ​មាន​អាកប្បកិរិយា​នៃ​ការ​គាំទ្រ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅមក​មួយ ។ សាសនាចក្រ មាន​ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​បាន​លើក​ទឹកចិត្ត​ជា​យូរ​អង្វែង​មួយ ដើម្បី​និយាយ​អំពី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ដើម្បី​អប់រំ​ខ្លួន​គេ​អំពី​របៀប​រៀបចំ និង​ការពារ​សោកនាដកម្ម​ដូច្នោះ ។ ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ 1976 មាន​អត្ថបទ​សារ​ព័ត៌មាន និង​ទស្សនាវដ្ដី​ច្រើន​ជាង 50 បាន​បង្ហាញ​នៅ​ក្នុង​ការ​បោះពុម្ព​សាសនាចក្រ ថ្កោលទោស​ចំពោះ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ឬ​ការ​អប់រំ​សមាជិក​អំពី​រឿង​នេះ ។​ អ្នក​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ បាន​និយាយ​អំពី​ប្រធាន​បទ​នេះ ច្រើន​ជាង​ 30 ដង​នៅ​ក្នុង​សន្និសីទ​ទូទៅ​របស់​សាសនាចក្រ ។ ការ​បំពាន​លើ​កុមារ គឺ​ជា​ប្រធានបទ​នៃ​មេរៀន​ជា​ទៀងទាត់​មួយ ដែល​បាន​បង្រៀន​អំឡុង​ការ​ប្រជុំ​ថ្នាក់​សាលា​ថ្ងៃអាទិត្យ ។

សាសនាចក្រ ក៏​បាន​ផលិត​សម្ភារ និង​កាសែត​វីដេអូ​សម្រាប់​ការ​បំពាក់បំប៉ន​ដ៏​ច្រើន​ផងដែរ ។ សម្ភារ​ទាំង​នេះ ត្រូវ​បាន​ប្រើ​ដើម្បី​បំពាក់បំប៉ន​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ អំពី​របៀប​ដើម្បី​ស្គាល់ និង​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ការ​បំពាន​ដូច្នោះ ។ បុគ្គលិកនៅ​កន្លែង​ទូរស័ព្ទ​ជំនួយ 24 ម៉ោង ជា​អ្នក​ផ្ដល់​ប្រឹក្សា​ដ៏​មាន​វិជ្ជាជីវៈ ផ្ដល់​ដំបូន្មាន​សម្រប​តាម​ស្ថានការណ៍ ដូច្នេះ​អ្នក​ដឹកនាំ​ក្នុង​មូលដ្ឋាន អាច​ចាត់​វិធានការណ៍​សមរម្យ តាម​ករណី​នីមួយៗ ។​

ទីបំផុត សាសនាចក្រ ធ្វើ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង ដើម្បី​អាច​ជួយ​ពង្រឹង​ដល់​ក្រុម​គ្រួសារ ។ មនុស្ស​គ្រប់​រូប និង​វិទ្យាស្ថាន​គ្រប់​កន្លែង ត្រូវ​ធ្វើ​នូវ​ចំណែក​របស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ​នៅ​ទីបំផុត គ្រួសារ​រឹងមាំ មាន​ក្ដីស្រឡាញ់ និង​មើល​ថែទាំ គឺ​ជា​ការការពារ​ដ៏​ល្អ​បំផុត ចំពោះ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ។ អតីត​ប្រធាន​សាសនាចក្រ ប្រធាន​ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ « អ្វីៗ​ទាំងអស់​នេះ នឹង​កើត​ឡើង ហើយ​កាន់​តែ​អាក្រក់​ឡើង ទាល់​តែ​មានការ​ទទួលស្គាល់​ដ៏​សំខាន់​មួយ មែន​ហើយ ជា​ជំនឿស៊ប់​ដ៏រឹងមាំ និង​ក្លៀវក្លា​មួយ ស្ដីអំពី​ភាព​ពិត ដែល​ថា គ្រួសារ​គឺ​ជា​ឧបករណ៍​នៃ​ព្រះ​ដ៏​មាន​មហិឫទ្ធិ ។​ វា​គឺ​ជា​ការ​បង្ក​បង្កើត​របស់​ទ្រង់ ។ វា​ក៏​ជា​អង្គភាព​មូលដ្ឋាន​របស់​សង្គម​ផងដែរ » ។

ការ​ឈោង​ទៅ​ជួយ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ

អ្នក​រិះគន់​មួយ​ចំនួន​អំពី​សាសនាចក្រ​នៃ ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ បាន​ពោល​ថា សាសនាចក្រ​បាន​ដាក់​តម្រូវ​ការ​របស់​ជន​រងគ្រោះ​ក្រោយ​គេ ។ មាន​របាយការណ៍​ដ៏​ច្រើន​ទៀត បាន​ផ្ដល់​យោបល់​ថា សាសនាចក្រ​បាន​គេច​ចេញ​ពី​ជន​រងគ្រោះ ពី​ព្រោះ​ពួកគេ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្មាស់​ដល់​អ្នក​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ ។

ការ​រិះគន់​ទាំង​នេះ បាន​បង្ហាញ​ពី​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​នៃ​ជំនឿ​របស់​សាសនាចក្រ ។ ការ​ជួយ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ គឺ​ជា​កង្វល់​ដំបូង​គេ ។ វា​គឺ​ជា​លក្ខណៈ​របស់​ពួក​គ្រីស្ទាន​គ្រប់​រូប ដើម្បី​ឈោង​ទៅ​ជួយ​ដោយ​ក្ដី​មេត្តា និង​ក្ដី​ស្រឡាញ់​ ដល់​អ្នកទាំង​ឡាយ​ដែល​មាន​បញ្ហា​នឹង​ការ​ឈឺចាប់​នៃ​ការ​បំពាន ។ វា​គឺ​ជា​ចំណែក​មួយ​នៃ​ការ​បម្រើ​របស់​យើង ។ នៅ​ក្នុង​សាសនាចក្រ ជន​រងគ្រោះ អាច​ស្វែង​រក​ការ​ណែនាំ​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​ទីបំផុត នាំ​ទៅ​រក​ការ​ព្យាបាល តាមរយៈ​សេចក្ដី​ជំនឿ​ទៅ​លើ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ជន​រងគ្រោះ​ការ​បំពាន ក៏​ត្រូវ​បាន​ផ្ដល់​នូវ​ការ​ប្រឹក្សា​ខាង​វិជ្ជា​ជីវៈ​ផងដែរ ដើម្បី​ពួកគេ​អាច​ទទួល​ផល​មក​ពី​ជំនាញ​ដ៏​ល្អ​បំផុតដែល​មិន​ទាក់ទង​នឹង​សាសនា មិន​ថា​គេ​មាន​សមត្ថភាព​បង់​ប្រាក់​បាន​ប៉ុណ្ណា​ទេ ។

សៀវភៅ​ក្បួន​ខ្នាត​ជា​ផ្លូវ​ការ​របស់​សាសនាចក្រ សម្រាប់​ថ្នាក់​ដឹកនាំ បាន​ថ្លែង​ថា ការទទួល​ខុស​ត្រូវ​ដំបូង​បំផុត​របស់​សាសនាចក្រ គឺ​ជួយ​ដល់​អ្នក​ទាំងឡាយ ដែល​រង​ការ​បំពាន ហើយ​ដើម្បី​ការពារ​ដល់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ដែល​អាច​នឹង​រង​នូវ​ការ​បំពាន​នា​ពេល​អនាគត ។​

តើ​សាសនាចក្រ​ធ្វើ​ដូចនេះ ដោយ​របៀប​ណា ? ចាប់​តាំង​ពី​បង្កើត​សាសនាចក្រ គោលគំនិត​សំខាន់​អំពី​គ្រួសារ និង​គោលលទ្ធិ​របស់​សាសនាចក្រ បាន​ផ្ដល់​នូវ​ការ​គាំទ្រ​នេះ ។ បន្ថែម​ពី​លើ​នេះ ទូរស័ព្ទ​ជំនួយ ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​នៅ​ឆ្នាំ 1995 ដើម្បី​ផ្ដល់​ដល់​ប៊ីស្សព​ជា​ផ្លូវ​បន្ទាន់​ទៅ​កាន់​អ្នក​ប្រឹក្សា​ដ៏​មាន​វិជ្ជាជីវ ដើម្បី​ណែនាំ​ពួកគាត់​នៅ​ក្នុង​ការ​ការពារ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ ដែល​រង​ការ​បំពាន ។ ប៊ីស្សព គឺ​ជា​មនុស្ស​ល្អ ប៉ុន្តែ​វា​ពុំ​អាច​ធ្វើ​ទៅ​រួច​ទេ ដើម្បី​ឲ្យ​ពួកគាត់​យល់​នូវ​រឿង​ស្មុគស្មាញ​ទាំងអស់​នៃ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​នោះ រួមទាំង​តម្រូវ​ការផ្សេងៗ​នៃ​ច្បាប់​ក្នុង​រដ្ឋ​ផ្សេងៗ​គ្នា​នោះ ។ អ្វី​ដែល​ពួកគាត់​អាច​ធ្វើ គឺ​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​លេខ​សុំ​ជំនួយ​បន្ទាន់ នៅពេល​កុមារ​ស្ថិត​នៅក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់ ។ ដោយ​គ្រាន់​តែ​តាម​ការទូស័ព្ទទៅ នោះ​ពួកគាត់​អាច​ទទួល​បាន​ការ​ណែនាំ​មក​ពី​អ្នក​មាន​ជំនាញ​ជាច្រើន ដែល​មាន​បទពិសោធន៍ ។

ឧទាហរណ៍ បើ​យុវវ័យ​ម្នាក់​ប្រាប់​ដល់​ប៊ីស្សព​របស់​គាត់​ឲ្យ​ដឹង​ជាមុន​ពី​ការ​បំពាន នោះ​ការ​ទូរស័ព្ទ​ដំបូង​របស់​គាត់ គឺ​ហៅ​ទៅ​កាន់​លេខ​ជំនួយ សុំ​ធនធាន​ដើម្បី​ជួយ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ ហើយ​ការពារ​កុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​បំពាន​បន្ថែម​ទៀត ។ បើ​ឧប្បទ្ទវហេតុ គឺ​ជា​រឿង​ឃាតកម្ម នោះ​ប៊ីស្សព​ក៏​ទទួល​ការណែនាំ​ពី​របៀប​ដើម្បី​រាយការណ៍​ទៅ​កាន់​អាជ្ញាធរ​ស្រប​ច្បាប់​ផងដែរ ។ យើង​ដឹង​ថា គ្មាន​ព្រះវិហារ​ណា​ផ្សេង​ទៀត ដែល​ផ្ដល់​ជំនួយ​ដ៏​មាន​វិជ្ជាជីវៈ​ដល់​អ្នក​គ្រប់គ្រង ដើម្បី​ជួយ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ​ដោយ​ការ​បំពាន់ 24 ម៉ោង​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ 365 ថ្ងៃ​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំ​នោះ​ទេ ។

តើ​វា​ដំណើរ​ការ​ឬ​ទេ ? មែន​ហើយ ។ខណៈ​ដែល​គ្មាន​ប្រព័ន្ធ​ណា ត្រូវ​បំភាន់ នោះ​ជន​រងគ្រោះ ទទួល​បាន​ការ​ការពារ និង​ការ​មើល​ថែ​ដែល​ពួកគេ​ត្រូវការ ។

ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី នៅ​ក្នុង​ការ​សម្ភាសន៍​ជាមួយ ម៉ៃ វ៉លឡេស នៃ កម្មវិធី 60 នាទី របស់​ស៊ី.ប៊ី.ស៊ី បាន​ថ្លែង​ដូច​នេះ​ថា ៖ « ខ្ញុំ​បារម្ភ​នឹង​ជនរងគ្រោះ​ខ្លាំង​ណាស់ ។ ដួងចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​បាន​គិត​ដល់​ពួកគេ ។ ខ្ញុំ​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ​បាន​ដើម្បី​សម្រាល​ការឈឺ​ចាប់​របស់គេ ដើម្បី​ការ​ពារ​មិន​ឲ្យ​រឿង​អាក្រក់ និង​ទុច្ចរិត​នេះ​កើត​ឡើង​បាន ។ . . . ខ្ញុំ​ដឹង​ថា គ្មាន​អង្គការ​ផ្សេង​ទៀត​ណា នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក​នេះ ដែល​ខិតខំ​យ៉ាង​ខ្លាំង ព្យាយាម​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ធ្វើ​យ៉ាង​ច្រើន​ដើម្បី​យក​ឈ្នះ​លើ​បញ្ហា​នេះ ដើម្បី​ធ្វើ​ការដោះ​ស្រាយ​វា ដើម្បី​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​វា​នោះ​ទេ ។ យើង​ទទួល​ស្គាល់​នូវ​លក្ខណៈ​ដ៏​អាក្រក់​របស់​វា ហើយ​យើង​ចង់​ជួយ​មនុស្ស​របស់​យើង ជួយ​ដល់​ពួកគេ ឈោង​ទៅ​រក​ពួកគេ » ។

ការ​ប្រឈម​នឹង​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត

ដូច​បាន​ថ្លែង​យ៉ាង​ច្បាស់ សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ គ្មាន​គោលការណ៍​ការ​អត់ឱន​ចំពោះ​អ្នក​បំពាន​លើ​កុមារ​សោះ​ឡើយ ។ នៅពេល​មាន​ការសង្ស័យ​ពី​ការ​បំពាន នោះ​សាសនាចក្រ​ដឹកនាំ​សមាជិក​ឲ្យ​ទាក់ទង​ទៅ​អជ្ញាធរ​ស្រប​ច្បាប់​មុនគេ បន្ទាប់​មក​ទាក់ទង​ទៅ​ប៊ីស្សព​ក្នុង​មូលដ្ឋាន​ពួកគេ សុំ​ការ​ប្រឹក្សា​ និង​ការគាំទ្រ ។ សាសនាចក្រ សហការ​ពេញ​ទំហឹង​ជាមួយ​នឹង​ការ​ប្រតិបត្តិ​ច្បាប់ ក្នុង​ការ​ស៊ើប​អង្កេត​ឧប្បត្តិហេតុ​នៃ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ហើយ​នាំ​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​នោះ​ទៅ​តុលាការ ។

សមាជិក​នៃ​សាសនាចក្រ ដែល​រក​ឃើញ​ថា​មាន​ទោស​បំពាន​លើ​កុមារ ក៏​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ច្បាប់​របស់​ព្រះផងដែរ ។ ប្រធាន​ ហ៊ីងគ្លី ក៏​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ « ដួងចិត្ត​យើង អាណិត​អាសូរ​ដល់​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត ប៉ុន្តែ​យើង​ពុំ​អាច​អត់ឱន​ចំពោះ​អំពើ​បាប ដែល​គាត់​មាន​កំហុស​នោះ​ឡើយ ។ ទីណា​មាន​ការ​ប្រមាថ ទីនោះ​មាន​ការ​ដាក់​ទោស » ។ អ្នក​បំពាន​លើ​កុមារដែល​បាន​ផ្ដន្ទាទោស ត្រូវ​កាត់កាល​ចេញ​ ការ​ដាក់​វិន័យ​ដ៏​ខ្ពស់​បំផុត​ក្នុង​ជំនឿ​របស់​យើង អាច​ត្រូវ​បង្ខំ​ឲ្យ​មាន ។ សមាជិក​ដែល​បាន​កាត់កាល​ចេញ ពុំ​អាច​មាន​ចំណែក​ក្នុង​ការ​ប្រជុំ​សាសនាចក្រ ឬ​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​អ្វី​សោះ​ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ ។

តើ​អ្នក​បំពាន​លើ​កុមារ ដែល​បាន​បង់​ថ្លៃ​ស្រប​ច្បាប់​ចំពោះ​បទឧក្រិដ្ឋ​របស់​ពួកគេ ហើយ​បាន​ធ្វើ​តាម​នូវ​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត​ដោយ​តឹងរ៉ឹង ជាមួយ​នឹង​អ្នក​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​ក្នុង​មូល​ដ្ឋាន អាច​ក្លាយ​ជា​សមាជិក​សាសនាចក្រ​ម្ដង​ទៀត​បាន​ដែរ​ឬ​ទេ ? អាច​បាន ។ក្នុង​នាម​ជា​ពួក​គ្រីស្ទាន យើង​ជឿ​លើការ​អភ័យ​ទោស ។ ប៉ុន្តែ​តើ​ពួកគេ​អាច​បម្រើ​នៅ​ក្នុង​ចំណុះ​ណា​មួយ ដែល​នឹង​ដាក់​ពួកគេ​ឲ្យ​ទាក់ទង​ផ្ទាល់​នឹង​កុមារ​ម្ដង​ទៀត នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ពួកគេ​ឬ​ទេ ? ទេ​ពិត​ជា​ពុំ​បាន​ទេ ។ការ​អភ័យទោស ពុំ​បាន​ដក​ផលវិបាក​នៃ​អំពើ​បាប​នោះ​ទេ ។ ការ​ការពារ​គ្រួសារ គឺ​ជា​គោលការណ៍​ដំបូង​គេ​មួយ​របស់​សាសនាចក្រ ។

ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ 1995 សាសនាចក្រ បាន​ដាក់​ចំណារ​សម្ងាត់​មួយ​នៅ​លើ​កំណត់ត្រា​សមាជិកភាព របស់​សមាជិក​ណា​ដែល​បាន​បំពាន​លើ​កុមារ​កាល​ពី​មុន​មក ។ កំណត់ត្រា​ទាំងនេះ ទៅ​តាម​ពួកគេ​គ្រប់​ក្រុម​ជំនុំ ដែល​ពួកគេ​ផ្លាស់​ទៅ ដើម្បី​វា​ផ្ដល់​ដំណឹង​ដល់​ប៊ីស្សព កុំ​ឲ្យ​ដាក់​ពួកគេ​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​នានា ដែល​មាន​កុមារ​ទៀត​ឡើយ ។ ដរាប​ណា​ដែល​យើង​ដឹង សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ គឺ​ជា​វិទ្យាស្ថាន​សាសនា​ដំបូង​គេ ដែល​បង្កើត​ប្រព័ន្ធ​តាមដាន​ដូច្នេះ ។ យើង​គាំទ្រ​ថា គ្រួសារ​គឺ​ពិសិដ្ឋ ហើយ​គាំទ្រ​ការការពារ​កូនចៅ​របស់​គេ ។ រឿង​នេះ ​ពន្យល់ពី​មូលហេតុ​ដែល​សាសនាចក្រ គឺ​ជា​បក្សនិកាយ​មួយ​នៃ​បក្ស​និកាយ​មួយ​ចំនួន ដែល​ដាក់​វិន័យ​បព្វជិត​ជា​ផ្លូវ​ការ​លើ​សមាជិក​យ៉ាង​ច្បាស់ ( ដែល​ផ្ទុយ​នឹង​បព្វជិត​ផ្លូវការ ) ចំពោះ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ការ​រំលោភ​បំពាន​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ ។

សាសនាចក្រ​របស់​យើង អនុវត្ត​នូវ​ប្រព័ន្ធ​តាម​ដាន​នេះ ដោយ​សារតែ​ជំនឿ​ចម្បង​របស់​យើង ។ គ្មាន​តុលាការ​នៅក្នុង​សហរដ្ឋ​ណា ដែល​ដាក់​វិទ្យាស្ថាន​សាសនា​មួយ ឲ្យ​ទទួល​ខុសត្រូវ​ចំពោះ​ការ​ពុំ​ការពារ​ដល់​សមាជិក​ពី​ការ​បំពាន​ដោយ​សមាជិក​ដទៃ​ទៀត​ឡើយ ។ ការ​ធ្វើ​ដូច្នោះ នឹង​បង្វែរ​វិទ្យាស្ថាន​សាសនា​ទៅ​ជា​ឧបករណ៍​ប៉ូលីស បង្វែរ​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​ទៅ​ជា​មន្ត្រី​អនុវត្ត​ច្បាប់ ។ សាសនាចក្រ​ធ្វើ​ការ​តាម​ដាន​ដោយ​ស្ម័គ្រចិត្ត​ចំពោះ​សមាជិក​ភាព ពុំ​មែន​ដោយសារ​ច្បាប់ ឬ​ខ្លាច​ការ​ប្ដឹង ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​តែ​មាន​កង្វល់​ដោយ​ផ្ទាល់​ចំពោះ​ក្រុម​គ្រួសារ និង​កុមារ​តូចៗ ។

កាតព្វកិច្ច​ដើម្បី​រាយការណ៍

ចំនុច​សំខាន់​នៃ​បញ្ហា​ផ្លូវ​ច្បាប់​ជា​ច្រើន គឺ​ជា​ពេលវេលា និង​ថា​តើ​ការ​ជូន​ដំណឹង​អំពី​ការ​បំពាន​ដ៏​ធំ​មួយ​ដែល​នឹង​កើត​ឡើង ឬ​អំពី​អ្នក​បំពាន ​ត្រូវ​បាន​គេ​រាយការណ៍​ដែរ​ឬ​ទេ ។ អ្នក​កាន់​តំណែង​សាសនាចក្រ ធ្វើ​តាម​ច្បាប់​រដ្ឋ ស្ដី​អំពី ពេលវេលា និង​របៀប​ដើម្បី​រាយការណ៍​អំពី​ទង្វើ​នៃ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​ទៅ​កាន់​អជ្ញាធរ​សាធារណៈ ។

បញ្ហា​ខាង​សីលធម៌​ដែល​កាន់​តែ​លំបាក​ទៀត គឺ​ថា​តើ​ប៊ីស្សព គួរ​រាយការណ៍​អំពី​ព័ត៌មាន​នៃ​ការ​បំពាន​ទៅ​កាន់​អជ្ញាធរ​សាធារណៈ​ឬ​ទេ នៅពេល​លោកបាន​ទទួល​ព័ត៌មាន​នោះ​ ជា​​លក្ខណៈ​ឯកសិទ្ធិ​នៃ​ការ​សារភាព​កំហុស​នោះ​ដោយ​សម្ងាត់ ។ ក្រៅ​ពីការ​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​បញ្ហា​លំបាក​ខាង​សាសនា នោះ​ព្រះវិហារ​ និងអ្នក​ជំនាញ​មួយ​ចំនួន ជឿ​ថា ការ​បង្ខំ​ឲ្យ​បព្វជិត​រាយការណ៍​អំពីការ​សារភាព​ដោយ​សម្ងាត់ វា​មិន​ទំនង​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​បំពាន​លើ​កុមារ នឹង​មក​ដើម្បី​ទទួល​ជំនួយ​ទេ ។​ ពួកគេ​ទំនង​ជា​នឹង​បន្ដ​ធ្វើ​ការ​បំពាន​តទៅ​ទៀត ។ អ្នក​ផ្សេង​ប្រកែក​ថា ការ​អនុវត្ត​ច្បាប់ ត្រូវ​តែ​មាន​ភ្លាមៗ ដោយ​សារ​តែ​ការ​ធ្វើ​ការ​បំពាន​ដដែលៗ​នោះ មាន​ហានិភ័យ​ខ្ពស់ ។ គ្មាន​ការ​មូល​មតិគ្នា​អំពី​រឿង​លំបាក​នេះ​ទេ ។

ភាព​ស្មុគស្មាញ​នៃ​បញ្ហា​នេះ ត្រូវ​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ឲ្យ​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ច្បាប់​រាយការណ៍​ផ្សេងៗ​ពី​រដ្ឋ​មួយ​ទៅ​រដ្ឋ​មួយ ។ មាន​រដ្ឋ​ចំនួន​ម្ភៃ​បី​រដ្ឋ មាន​ច្បាប់​ដែល​តម្រូវ​ឲ្យ​បព្វជិត​រាយការណ៍​តែ​ពេល​ណា ដែល​ព័ត៌មាន​ពុំ​មាន​ចំណែក​នៃ​ការ​សារភាព​ជា​ផ្លូវ​ការ​ទៅ​កាន់​អ្នក​ដឹកនាំ​ខាង​សាសនា ។ ឧទាហរណ៍ នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​ទាំង​នេះ បព្វជិត ដែល​ដឹង​អំពី​ការ​បំពាន​ក្នុង​ទំនាក់ទំនង​ជាការណ៍​សម្ងាត់ ដូចជា​ការ​សារភាព​កំហុស ពុំ​មានកាតព្វកិច្ច​ផ្លូវ​ច្បាប់ ដើម្បី​រាយការណ៍​ពី​ការ​បំពាន​ទៅ​កាន់​អាជ្ញាធរ​ទេ ប៉ុន្តែ​បព្វជិត​នោះ ធ្វើ​ការ​អង្កេត​ដោយ​ផ្ទាល់​លើ​ការ​បំពាន​នោះ ឬ​មាន​មូលហេតុ​ឯករាជ្យ​មួយ ដើម្បី​សង្ស័យ​ថា ការ​បំពាន​នោះ គឺ​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​ការ​រាយកាណ៍​ឬ​អត់ ។ នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​ចំនួន​ប្រាំ​បួន​ទៀត បព្វជិត មាន​កាតព្វកិច្ច​រាយការណ៍​អំពី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ​មិន​ថា​មាន​បញ្ហា​យ៉ាង​ណា​ទេ ។ ហើយ​នៅក្នុង​រដ្ឋ 18 ទៀត និង​នៅក្នុង​មណ្ឌល​នៃ​កូឡុំប៊ី ( សំដៅ​លើ​រដ្ឋ​វ៉ាស៊ីនតោន ឌីស៊ី ) ច្បាប់​អំពី​ការ​រាយការណ៍ ពុំ​តម្រូវ​ឲ្យ​បព្វជិត​រាយការណ៍​អំពី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​ជា​ដាច់​ខាត ។

ប៊ីស្សព នៅ​ក្នុង​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ត្រូវ​បាន​បង្រៀន​ថា ពួកគេ​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ធំ​ពីរ ពេល​ពួកគេ​ដឹង​អំពី​ករណី​នៃ​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ ។ ទីមួយ ពួកគេ​ត្រូវ​ការពារ​ជន​រងគ្រោះ ។ ទីពីរ ពួកគេ​ត្រូវ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ជន​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំពោះ​ទង្វើ​របស់​គេ ។ ទោះ​ជា​នៅក្នុង​រដ្ឋ ដែល​ភាព​សម្ងាត់​នៃ​ការ​សារភាព រារាំង​ពុំ​ឲ្យ​បព្វជិត​ធ្វើ​ការ​រាយការណ៍​ក្ដី ក៏​ប៊ីស្សព ធ្វើ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង​តាម​ដែល​អាច​ធ្វើ​បាន ដើម្បី​ការពារ​កុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​បំពាន​បន្ថែម​ទៀត ។ ត្រូវ​ធ្វើ​ការខិតខំ​គ្រប់​យ៉ាង ដើម្បី​បញ្ចុះ​បញ្ចូល​ឲ្យ​អ្នក​បំពាន ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំពោះ​ទង្វើ​របស់​ខ្លួន រួម​ទាំង​ការ​ទៅ​កាន់​អជ្ញាធរ​ច្បាប់​ផងដែរ ។ ពិត​ណាស់​ថា ​មនុស្សដែល​ទៅ​ជួប​នឹង​ប៊ីស្សព ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​សារភាព គឺ​ទំនង​ថា ​អ្នក​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ​រូប​នោះ ​អាច​មាន​ឥទ្ធិពល​លើ​គាត់​ឲ្យ​ធ្វើ​រឿង​ត្រឹមត្រូវ ។

នៅពេល​មាន​ករណី​ទៅ​តុលាការ

តើ​សាសនាចក្រ​ធ្លាប់​ទៅ​តុលាការ​ក្នុង​ក្ដី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​ដែរ​ឬ​ទេ ? ធ្លាប់​មាន ។សាសនាចក្រ ធ្លាប់​ដោះ​រឿង​ក្ដី​មួយ​ចំនួន​តូច កាល​ពី​ទស្សវត្ស​កន្លង​ទៅ ដោយ​សារ​បណ្ដឹង​អំពី​ស្ថានភាព​ជាក់លាក់ ។ តែ​ករណី​ភាគ​ច្រើន សាសនាចក្រ​ផ្ដល់​ជា​ការ​ប្រឹក្សា​ដល់​ជន​រងគ្រោះ ។

ទោះ​ជាយ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ការ​បំពាន​លើ​កុមារ គឺ​ពុំ​មែន​ជា​បញ្ហា​តែ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​នោះ​ទេ ។ វា​គឺ​ជា​បញ្ហា​សង្គម​មួយ ហើយ​ក៏​ដូចជា​សង្គម​ទូទៅ​ដែរ ​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​ បាន​យល់​ដឹង​អំពី​ភាព​ស្មុគស្មាញ​ដ៏​ស៊ី​ជម្រៅ​ ចាប់​តាំង​ពី​ដើម​សតវត្សន៍ 1980 ពេល​ដែល​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​ចាប់​ផ្ដើម​ក្លាយជា​បញ្ហា​ដ៏​ធំ​មួយ​នោះមក​ម្ល៉េះ ។ ចាប់​តាំងពី​ពេល​នោះ​មក សាសនាចក្រ​បាន​ប្រឈម​មុខ​នឹង​ទ្វេគ្រោះ ។ តើ​ព្រះវិហារ​ការពារ​ដល់​កុមារ​ផង ជួប​ទាក់ទង​នឹង​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​មាន​ប្រសិទ្ធភាព​ផង និង​ការពារ​ខ្លួន​នៅ​តុលាការ ពេល​គេ​ចោទ​ប្រកាន់​ដោយ​ខុស​ឆ្គង ហើយ​ពេល​ដែល​ករណី​ទាំងនោះ គ្មាន​តម្លៃ​ផង​នោះ​ បាន​ដោយ​របៀប​ណា ?

ក្នុង​ការ​ព្យាយាម ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ការ​គាំទ្រ​ពី​ក្រុម​ប្រឹក្សា​តុលាការ​ដ៏​មាន​សក្ដានុពល នោះ​មេធាវី​មួយ​ចំនួន​តូច បាន​ព្យាយាម​យ៉ាង​ខ្លាំង ដើម្បី​ចោទ​ប្រកាន់​ថា សាសនាចក្រ​មាន​បំណង​ផ្ដល់​ជម្រក​សុវត្ថិភាព​ដល់​អ្នក​បំពាន​លើ​កុមារ ។ ការ​ចោទ​ប្រកាន់​បែបនេះ គឺ​ពុំ​គួរ​ឲ្យ​ជឿ​សោះ ចំពោះ​អ្នក​ដឹកនាំ និង​សមាជិក​នៃ​សាសនាចក្រ ហើយ​គ្មាន​តម្លៃ​សោះ ។ ការ​អះអាង​ថា អ្នក​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ នឹង​ឲ្យ​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​ដល់​អ្នក​បំពាន​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ គឺ​បាន​ដាក់​កូនៗ​ពួកគេ​ឲ្យ​ស្ថិត​ក្នុង​ហានិភ័យ គឺ​មិន​សមហេតុ​ផល​នោះ​ទេ ។

ចូរ​ងាក​មក​ទស្សនៈ​នេះ​វិញ ។ មាន​ករណី​ការ​បំពាន​លើ​កុមារ​ជាច្រើន​រាប់​រយ ត្រូវ​បាន​ដាក់​សំណុំ​រឿង រាល់​ឆ្នាំ​ទាស់​នឹង​ព្រះវិហារ​ជាច្រើន​ក្នុង​សហរដ្ឋ ។ ខណៈ​ដែល​ករណី​តែ​មួយ មាន​យ៉ាង​ច្រើន​សំណុំ​រឿង​ដូច្នោះ នោះ​មាន​តែ​បន្ដិច​បន្ដួច​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ដាក់​សំណុំ​រឿង​ទាស់​នឹង​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ—វា​តិច​ជាង​ដែល​រំពឹង​ទុក ផ្ដោត​ទៅ​លើ​សមាជិក​ ស.រ.អា ច្រើន​ជាង​ប្រាំ​មួយ​លាន​នាក់​នោះ ។ មូលហេតុ​មួយ​ចំពោះ​រឿង​នេះ គឺ​ដោយ​សារ​តែ​សាសនាចក្រ​បាន​ខិត​ខំ​ប្រាប់​ពី​បញ្ហា​អស់​រយៈពេល​ជាង​ 20 ឆ្នាំ​កន្លង​ទៅ​ហើយ ។ ករណី​ភាគ​ច្រើន ដែល​បាន​នាំ​ទៅ​តុលាការ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ជាប់​ទាក់ទង​នឹង​ការ​បំពាន ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ជា​យូរ​ តាំង​ពី​មុន​សាសនាចក្រ អនុវត្ត​គោលការណ៍​បច្ចុប្បន្ន និង​កម្មវិធី​បំពាក់​បំប៉ន​របស់​ខ្លួន​ទៅ​ទៀត ។

ចំនុច​សំខាន់​មួយ​ទៀត ដែល​គួរ​គូស​បញ្ជាក់ ។ ករណី​ការ​បំពាន​របស់​បព្វជិត ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ជា​ញឹកញាប់​នៅ​ក្នុង​ជាតិសាសន៍​ក្នុង​ឆ្នាំ 2002 មាន​ជាប់​ទាក់ទង​នឹង​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ថា ព្រះវិហារ​បិទបាំង​សង្ឃ ឬ​អ្នក​បម្រើ​ដែល​ធ្វើ​ការ​បំពាន​នោះ ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ស្ទើរ​តែ​ពុំ​ដែល​ប្ដឹង​ចំពោះ​ការ​បំពាន​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ឡើង​ដោយ​ប៊ីស្សព​ខ្លួន​នោះ​ឡើយ ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ករណី​ជាច្រើន​ដែល​ប្ដឹង​ទាស់​នឹង​សាសនាចក្រ តាម​ធម្មតា វា​ទាក់ទង​នឹង​សមាជិក​ម្នាក់​ដែល​បាន​បំពាន​លើ​សមាជិក​ម្នាក់​ទៀត ។ ជាញឹកញាប់ ការ​បំពាន​ដែល​បាន​ពោល គឺ​ពុំ​ដែល​កើត​មាន​នៅ​ក្នុង​ទី​កម្មសិទ្ធិ​សាសនាចក្រ ឬ​ទាក់ទង​ក្នុង​សកម្មភាព​សាសនាចក្រ​ណា​មួយ​ទេ ។

ដូច្នេះ​ ករណី​ទាំង​នេះ សាសនាចក្រ​នឹង​ការពារ​ខ្លួន ពុំ​មែន​ដោយ​សារ​វា​ជា​អ្វី​មួយ​ដែល​ត្រូវ​បិទ​បាំង​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ដោយសារ​សាសនាចក្រ មាន​អ្វី​មួយ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ដើម្បី​ការពារ —គឺ​កុមារ​តូចៗ ។

ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះ​ចំពោះ​សាសនាចក្រ

នៅ​ខាង​ក្រោម​នេះ​ គឺ​ត្រូវ​បាន​ដក​ចេញ​ពី​សុន្ទរកថា​មួយ​ទៅ​កាន់​សមាជិកភាព​នៃ​សាសនា​ចក្រ​លើ​ពិភពលោក ដោយ​ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី មកពី​ទីក្រុង​សលត៍ លេក ខែ​មេសា ឆ្នាំ 2002 ៖​

« ការរំលោភ​បំពាន​ដូច្នោះ ពុំ​មែន​ជា​រឿង​ថ្មី​ទេ ។ មាន​ភស្ដុតាង​ដើម្បី​ចង្អុល​បង្ហាញ​ថា វា​មាន​ជា​ច្រើន​សម័យ​កាលមក​ហើយ ។ វា​ជា​រឿង​ដ៏​អាក្រក់​ សោកនាដកម្ម និង​គួរភ័យ​ខ្លាច​បំផុត​មួយ ។ ខ្ញុំ​សោក​ស្ដាយ​ដើម្បី​និយាយ​ថា វា​មាន​នូវ​ការ​បង្ហាញពី​អារម្មណ៍​ក្នុង​កម្រិត​​តិចតួច ​អំពី​រឿង​អាក្រក់​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​នេះ​ ក្នុង​ចំណោម​ពួក​យើង ។​ វា​ជា​អ្វី​មួយ ដែល​ពុំ​អាច​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន ឬ​អត់ឱន​ឲ្យ​ឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់​ផ្ទាល់ បាន​មាន​បន្ទូល​ថា ‹ ប៉ុន្តែ​បើ​អ្នក​ណា​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​តូច​ណា​មួយ​នេះ ដែល​ជឿ​ដល់​ខ្ញុំ​រវាត​ចិត្ត​ចេញ​នោះ ស៊ូ​ឲ្យ​គេ​យក​ថ្ម​ត្បាល់​កិន​យ៉ាង​ធំ ចង​ក​អ្នក​នោះ ហើយ​ពន្លង់​ទៅ​ក្នុង​សមុទ្រ​ទី​ជ្រៅ​វិញ ធ្វើ​យ៉ាង​នោះ នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​នោះ​ជាជាង » ( ម៉ាថាយ 18: 5–6 ) ។

« នោះ​គឺ​ជា​ពាក្យ​ធ្ងន់ៗ​មក​ពី​ព្រះ​អម្ចាស់​នៃ​មេត្រីភាព ជា​ព្រះរាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ ។

« ខ្ញុំ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​ក្បួនខ្នាត​នៃ​សាសនាចក្រ​របស់​យើង ៖ ‹ តួនាទី​របស់​សាសនាចក្រ​គឺ​ថា ការរំលោភ​បំពាន មិន​អាច​ត្រូវ​បាន​ត្រាប្រណី​ឲ្យ​នៅ គ្រប់​រូបភាព​ទាំងអស់ ។ អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​ធ្វើ​ការ​រំលោភ​បំពាន . . គឺ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការដាក់​វិន័យ​របស់​សាសនាចក្រ ។ ពួកគេ​មិនគួរ​ត្រូវ​បាន​ប្រគល់​ការហៅ​ឲ្យ​បម្រើ​ក្នុង​សាសនាចក្រ ហើយ​មិន​អាច​មាន​ប័ណ្ណ​ចូល​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​ទេ ។ ទោះ​ជា​បុគ្គល ដែល​បាន​រំលោភ​បំពាន​លើ​កុមារ​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ ឬ​ខាង​រាងកាយ ទទួល​បាន​ការដាក់​វិន័យ​របស់​សាសនាចក្រ ហើយ​ក្រោយ​មក​មាន​ការរាប់​អាន​ពេញលេញ​វិញ ឬ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ចូល​មក​វិញ តាមរយៈ​ពិធី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក ក្ដី ក៏​អ្នកដឹកនាំ​ពុំ​គួរ​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ការហៅ​ឲ្យ​បម្រើ ឬ​កិច្ចការ​ណា​មួយ ដែល​ទាក់ទង​ទៅ​នឹង​កុមារ ឬ​យុវវ័យ​ឡើយ ទាល់​តែ​គណៈប្រធាន​ទី​មួយ អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន​ការដក​ចេញ​នូវ​សេចក្តី​អធិប្បាយ​នោះ នៃ​កំណត់ត្រា​សមាជិកភាព​របស់​បុគ្គល​នោះ​សិន » ។

‹ ឧទារហណ៍​ស្តី​អំពី​ការរំលោភ​បំពាន ការទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចម្បង​របស់​សាសនាចក្រ គឺ​ដើម្បី​ជួយ​ដល់​អ្នក​ទាំងឡាយ ដែល​ត្រូវ​បាន​រំលោភ​បំពាន និង​ដើម្បី​ការពារ​អ្នក​ទាំងឡាយ ដែល​អាច​នឹង​រងគ្រោះ​ចំពោះ​ការរំលោភ​បំពាន​នា​ពេល​អនាគត › ។

« យើង​បាន​ធ្វើ​ការ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នេះ អស់​រយៈពេល​ជា​យូរ​ហើយ​មក​ដល់​ឥឡូវ​នេះ ។ យើង​បាន​ជម្រុញ​ឲ្យ​ប៊ីស្សព ប្រធាន​ស្ដេក និង​អ្នក​ដទៃ​ទៀត ឈោង​ទៅជួយ​ជន​រងគ្រោះ លួងលោម​ចិត្ត​ពួកគេ ហើយ​ពង្រឹង​ដល់​ពួកគេ ប្រាប់​ឲ្យ​ពួកគេ​ដឹង​ថា អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​នោះ គឺ​ជា​រឿង​ខុស ថា​ការ​ជួប​ប្រទះ​នោះ ពុំ​មែន​ជា​កំហុស​ពួកគេ​ទេ ហើយ​វា​ពុំ​អាច​កើត​ឡើង​ម្ដង​ទៀត​ឡើយ ។

« យើង​បាន​ធ្វើ​ការ​បោះពុម្ព​ផ្សាយ បង្កើត​បណ្ដាញ​ទូរស័ព្ទ នៅ​កន្លែង​ដែល​អ្នក​កាន់​តំណែង​សាសនាចក្រ អាច​ទទួល​ការ​ប្រឹក្សា​ដើម្បី​បម្រើ​ករណី​នានា ហើយ​ផ្ដល់​ជំនួយ​ដោយ​មាន​ជំនាញ តាមរយៈ​សេវាកម្ម LDS Family ។

« ទង្វើ​ទាំងនេះ ជា​ញឹកញាប់​វា​មាន​លក្ខណៈ​ជា​ឧក្រិដ្ឋកម្ម ។ វា​ត្រូវ​ទទួល​ទណ្ឌកម្ម​ក្រោម​ច្បាប់ ។ ទីប្រឹក្សា​ដ៏​ជំនាញ​ទាំងឡាយ​ រួមមាន​ទាំង​មេធាវី និង​អ្នក​ធ្វើ​ការ​ខាង​សង្គមកិច្ច គឺ​មាន​នៅ​តាម​បណ្ដាញ​ជំនួយ​នេះ ដើម្បី​ផ្ដល់​ដំបូន្មាន​ដល់​ប៊ីស្សព និង​ប្រធាន​ស្ដេក អំពី​កាតព្វកិច្ច​របស់​ពួកគាត់​នៅ​ក្នុង​ស្ថានភាព​ទាំង​នេះ ។ អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​នៅ​ក្នុង​ជាតិ​សាសន៍​ផ្សេង គួរ​តែ​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​កាន់​ប្រធាន​តំបន់​រៀងៗ​ខ្លួន​របស់​ពួកគេ ។

« ឥឡូវ កិច្ចការ​នៃ​សាសនាចក្រ គឺ​ជា​កិច្ចការ​នៃ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​មួយ ។ ខ្ញុំ​ចង់​គូស​បញ្ជាក់​ពី​រឿង​នោះ ។ វា​គឺ​ជា​កិច្ចការ​នៃ​ការ​សង្គ្រោះ​ព្រលឹង ។ យើង​មាន​បំណង​ប្រាថ្នា​ចង់​ជួយ​ទាំង​ជន​រងគ្រោះ និង​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត ។ ដួង​ចិត្ត​របស់​យើង ចង់​ជួយ​ដល់​ជន​រងគ្រោះ ហើយ​យើង​ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​សកម្មភាព​ជួយ​ដល់​ពួកគេ ។ ដួងចិត្ត​យើង អាណិត​អាសូរ​ដល់​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត ប៉ុន្តែ​យើង​ពុំ​អាច​អត់ឱន​ចំពោះ​អំពើ​បាប ដែល​គាត់​មាន​កំហុស​នោះ​ឡើយ ។ ទីណា​មាន​ការ​ប្រមាថ ទីនោះ​មាន​ការ​ដាក់​ទោស » ។ ដំណើរ​ការ​នៃ​ច្បាប់​រដ្ឋ​ប្បវេណី នឹង​ធ្វើ​ការ​តាម​ច្បាប់ ។ ហើយ​ដំណើរ​ការ​ខាង​សាសនា នឹង​ធ្វើ​ការ​តាម​ច្បាប់​សាសនា ដែល​ជា​ញឹកញាប់​លទ្ធផល​វា​គឺ​ជា​ការ​កាត់កាល​ចេញ ។ នេះ​គឺ​ជា​រឿង​ធ្ងន់​ធ្ងរ និង​ពិបាក​មួយ ។

« ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា យើង​ទទួល​ស្គាល់ ហើយ​ត្រូវ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ជានិច្ច​ថា នៅពេល​គេ​បង់​ថ្លៃ​តាម​ការ​ផ្ដន្ទាទោស និង​បង់​ថ្លៃ​តាម​តម្រូវ​ការ​នៃ​យុត្តិធម៌​ហើយ នោះគេ​នឹង​មាន​ដៃ​ដ៏ជា​ជំនួយ និង​ចិត្ត​ល្អ ឈោង​ទៅ​ជួយ​គេ ។ ប្រហែលជា​នៅ​តែ​មាន​នូវ​ការ​ដាក់​កំហិត ប៉ុន្តែ​ក៏​នឹង​មាន​នូវ​សណ្ដាន​ចិត្ត​ល្អ​ផងដែរ » ។

Style Guide Note:When reporting about The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, please use the complete name of the Church in the first reference. For more information on the use of the name of the Church, go to our online Style Guide.