នៅថ្ងៃទី 11 ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ 1857 មានទាហានក្នុងស្រុកប្រហែលជា 50 ទៅ 60 នាក់ នៅក្នុងយូថាហ៍ភាគខាងត្បូង ដែលមានជំនួយពីសម្ព័ន្ធមិត្តអាមេរិកកាំងក្រហម បានសម្លាប់រង្គាលពួកអ្នកធ្វើអន្ដោប្រវេសន៍ប្រហែលជា 120 នាក់ ដែលគេកំពុងធ្វើដំណើរតាមរទេះសេះទៅកាន់រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ។ ព្រឹត្តការណ៍ដ៏សោកនាដកម្មនេះ បានបន្សល់ទុកតែកុមារចំនួន 17 នាក់ដែលមានអាយុប្រាំមួយឆ្នាំចុះក្រោមប៉ុណ្ណោះ វាបានកើតឡើងនៅក្នុងជ្រលងភ្នំមួយដែលហៅថា ភ្នំវាលស្មៅ ដែលមានចម្ងាយប្រហែលជា 35 ម៉ែល ( 56 គ.ម ) ភាគទិសនិរតីនៃទីក្រុងសេដា ។
ដោយសារតែជនដៃដល់ទាំងនោះជា សមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ នោះសាសនាចក្រ បានខិតខំយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីព្យាបាលរបួស ដែលបណ្ដាលមកពីការសម្លាប់រង្គាលនេះ ។ នៅក្នុងឆ្នាំ 1999 ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លីពេលនោះ បានចូលរួមជាមួយនឹងកូនចៅរបស់ជនរងគ្រោះ ដើម្បីចូលរួមរំលែកទុកនៅកន្លែងនោះ ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក សាសនាចក្របានធ្វើការជាមួយនឹងក្រុមកូនចៅអ្នកទាំងនោះ ដើម្បីថែរក្សាបូជនីយស្ថាន និងទីកន្លែងដែលនៅជុំវិញនោះ ហើយបានតាំងចិត្តថា នឹងកែលម្អ ហើយថែរក្សាតំបន់នោះនៅពេលអនាគត ។
ដោយខិតខំដើម្បីធ្វើឲ្យគេបានដឹងអំពីព្រឹត្តការណ៍នោះ នោះអ្នកដឹកនាំពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានបើកបណ្ណាសារបស់សាសនាចក្រ ឲ្យដល់អ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ការសម្លាប់រង្គាលនៅភ្នំវាលស្មៅឆ្នាំ 2007 ។ ពេលថ្លែងសុន្ទរកថាគំរប់ខួបទី 150 ឆ្នាំ នៃការសម្លាប់រង្គាល នៅថ្ងៃទី 11 ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ 2007 នោះប្រធាន ហែនរី ប៊ី អាវរិង បានមានប្រសាសន៍ថា ៖
ទោះជាពួកគេជានិយោជិកសាសនាចក្រក្ដី ក៏អ្នកនិពន្ធទាំងឡាយ បានរក្សាការគ្រប់គ្រងខាងការកែសម្រួលទាំងស្រុង ហើយបានធ្វើសេចក្ដីសន្និដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនចេញពីការចងក្រងទាំងស្រុងនៃឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំ ។ ពួកគេទទួលបានសិទ្ធិប្រើប្រាស់ពេញលេញចំពោះឯកសារដែលជាប់ទាក់ទងទាំងអស់ ដែលសាសនាចក្រមាន ។ សេចក្ដីសន្និដ្ឋានសំខាន់ពីរ ដែលពួកគេបានរកឃើញគឺថា ( 1) សារលិខិតនោះ នាំទៅរកឆន្ទៈ និងបំណងរបស់ព្រិកហាំ យ៉ង់ ពុំមែនដើម្បីបង្អាក់ដល់ពួកជនអន្ដោប្រវេសន៍ដែលបានមកយឺតពេលនោះទេ ហើយ (2) គឺថាការទទួលខុសត្រូវចំពោះការសម្លាប់រង្គាល ដាក់ទៅលើពួកអ្នកដឹកនាំក្នុងមូលដ្ឋាន នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ក្នុងភូមិភាគដែលនៅជិតនឹងភ្នំវាលស្មៅ ដែលកាន់តំណែងកងទ័ព និងស៊ីវិល ព្រមទាំងសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ដែលធ្វើសកម្មភាពក្រោមការដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។
ទោះជាគ្មានព្រឹត្តការណ៍ណាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ អាចត្រូវបានដឹងដោយពេញលេញក្ដី កិច្ចការរបស់អ្នកនិពន្ធទាំងបីរូបនេះ អាចជួយយើងឲ្យដឹងច្រើនជាងដែលយើងបានដឹង អំពីព្រឹត្តការណ៍ដ៏អាក្រក់នេះ ។ សេចក្ដីពិត បានធ្វើឲ្យយើងសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលយើងបានដឹងរឿងនោះ ។ ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រាប់ថា យើងផ្សាយជំទាស់ទាំងស្រុងចំពោះការកំចាយឈាមរបស់បុរស ស្ត្រី និងកុមារស្លូតត្រង់ ។ មែនហើយ វាគាំទ្រភាពសុខសាន្ដ និងការអភ័យទោស ។ ហើយអ្វីដែលបានធ្វើឡើងជាយូរមកហើយនោះ ដោយសមាជិកនៃសាសនាចក្ររបស់យើង តំណាងឲ្យការលាចាកពីការបង្រៀន និងទង្វើរបស់ពួកគ្រីស្ទានដ៏អាក្រក់ និងពុំអាចដោះសារបានឡើយ ។ យើងពុំអាចផ្លាស់ប្ដូរអ្វីដែលបានកើតឡើងទេ ប៉ុន្តែយើងអាចចងចាំ និងគោរពដល់អ្នកទាំងឡាយដែលត្រូវបានសម្លាប់នៅទីនេះ ។
យើងសូមសម្ដែងនូវការសោកស្ដាយជាខ្លាំងពន់ពេកចំពោះការសម្លាប់រង្គាល ដែលបានធ្វើឡើងនៅក្នុងជ្រលងភ្នំនេះ កាលពី 150 ឆ្នាំកន្លងទៅនាថ្ងៃនេះ ហើយនឹងចំពោះបទពិសោធន៍ការរងទុក្ខដ៏ច្រើន ដែលពុំអាចថ្លែង ដោយជនរងគ្រោះនៅគ្រានោះ និងសាច់ញាតិរបស់ពួកគេរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។