សមាជិកនៃសាសនាចក្រ ជឿថាអាពាហ៍ពិពាហ៍ទាំងឡាយដែលបានធ្វើឡើងក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធត្រូវបាន « ផ្សារភ្ជាប់ » ឬ ប្រសិទ្ធពរសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ចយូរអង្វែង ។ គោលគំនិតគឺថា អង្គភាពគ្រួសារ អាចបន្ដហួសសេចក្ដីស្លាប់ ជាមនសិការមួយ តួអង្គក្ដីស្រឡាញ់ ជាមួយនឹងដៃគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងទំនាក់ទំនងឪពុកម្ដាយ-កូន គឺជាជំនឿដ៏ខ្លឹមរបស់សមាជិកនៃសាសនាចក្រ នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។
នៅពេលគូស្វាមីភរិយាមួយគូ បានរៀបការ និងផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះកូនៗដែលបានកើតមក ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ដោយស្វ័យប្រវត្តិនឹងពួកគេពេលកើតមក ។ បើកូនៗ កើតមុនពេលគូស្វាមីភរិយា បានផ្សារភ្ជាប់ នោះកូនៗ អាចចូលរួមក្នុងការផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅពេលក្រោយ ជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយពួកគេ ។ កូនៗដែលបានសុំយកមកចិញ្ចឹម ក៏មានឱកាសដើម្បីផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេផងដែរ ។
គោលគំនិតអំពីក្រុមគ្រួសារដ៏អស់កល្បជានិច្ច ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ និងវិវរណៈសម័យទំនើប ។ ឧទាហរណ៍ សេចក្ដីយោងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នៅម៉ាថាយ 16:19 កត់ត្រាថា ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ប្រាប់ដល់សាវក ពេត្រុសថា ៖ « ខ្ញុំនឹងឲ្យកូនសោនៃនគរស្ថានសួគ៌ដល់អ្នក ៖ បើអ្នកនឹងចងទុកអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវចងទុកនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរ ៖ ហើយបើអ្នកនឹងស្រាយអ្វីៗនៅផែនដី នោះនឹងត្រូវស្រាយនៅស្ថានសួគ៌ដែរ » ។ សាសនាចក្រ ប្រដូចពាក្យ « ចង » ស្មើនឹងពាក្យ « ផ្សារភ្ជាប់ » ។
ស្របតាមការស្រាវជ្រាវបានទាញហេតុសំអាងនៅក្នុងអត្ថបទ 2000 មួយនៅក្នុងLos Angeles Times ថា « នៅក្នុងយុគសម័យនៃការលែងលះគ្នានេះ នោះការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធមរមន បានបង្កើតឲ្យមានភាពយូរអង្វែង » ដែលមានអត្រានៃការលែងលះតែ 6 ភាគរយ ។ ការសិក្សាមួយទៀត បានបោះពុម្ពនៅក្នុងឆ្នាំ 1993 នៅក្នុងDemography Magazineបានសន្និដ្ឋានថា សមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយរបស់សាសនាចក្រ គឺថា ជនជាតិអាមេរិកកាំងទាំងអស់ មានការលែងលះគ្នាតិចបំផុត ។