Additional Resource

 ស្ថាប័ន​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដ៏​ទេវភាព 

បុព្វកថា 

ថ្មីៗ​នេះ តុលាការ​កំពូល​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា បាន​ចេញ​ច្បាប់​ឲ្យ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​បាន​ស្រប​ច្បាប់​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ។ ដោយ​ការទទួល​ស្គាល់​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ចំពោះ​សហគមន៍ នោះ​សាសនាចក្រ​បាន​ទទួល​យក​ការអញ្ជើញ​ឲ្យ​ចូល​រួម​ក្នុង ProtectMarriage ( ការ​ការពារ​​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ) គឺ​ជា​សម្ព័ន្ធ​ភាព​ព្រះវិហារមួយ អង្គការ និង បុគ្គល​ទាំងឡាយ​ ដែលឧបត្ថម្ភ​ដល់​ការស្ទង់​មើល​សន្លឹក​ឆ្នោត​ខែ​វិច្ឆិកា សំណើរ​ទាំង 8 ដែល​នឹង​ធ្វើ​វិសោធនកម្មច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដើម្បី​ធានា​ថា​ មាន​តែ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់​ប៉ុណ្ណោះ​ ដែល​នឹង​ត្រូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ដោយ​​ស្របច្បាប់នោះ​ ។ ( ព័ត៌មាន​អំពី​សម្ព័ន្ធភាព​​នេះ​ អាច​រក​បាន​នៅ http://www.protectmarriage.com/) ។

នៅ​ថ្ងៃ​ទី 20 ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 2008 គណៈ​ប្រធាន​ទី​មួយ​នៃ​សាសនាចក្រ​ បាន​ចេញ​លិខិត​មួយ​ច្បាប់​អំពី “Preserving Traditional Marriage and Strengthening Families,” ( « ការការពារ​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ជា​ប្រពៃណី និង ការពង្រឹង​ក្រុមគ្រួសារ » ) ប្រកាសអំ​ពី​ការចូលរួម​របស់​សាសនាចក្រ​ជាមួយ​នឹង​សម្ព័ន្ធភាព​​នោះ ។ លិខិត​ដែល​ត្រូវបាន​អាន​នៅ​ក្នុង​ការប្រជុំ​របស់​សាសនាចក្រ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុងក្រោយ​ក្នុង​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា បាន​ស្នើ​សុំ​ឲ្យ​សមាជិក​ទាំងឡាយ​នៃ​សាសនាចក្រ « ធ្វើ​អ្វី​គ្រប់យ៉ាង​ ដែល [ ពួកគេ ] អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន ដើម្បី​គាំទ្រ​ដល់​សំណើរ​ឲ្យ​មាន​ការធ្វើ​វិសោធនកម្មច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ » ។

សមាជិក​នៃ​សាសនាចក្រ​ក្នុង​រដ្ឋ អារីស្សូណា និង រដ្ឋ ផ្លរីដា ក៏​នឹង​គាំទ្រ​ដល់​វិសោធនកម្ម​ច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ​ចំពោះ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​របស់​ពួកគេ​ដែរ ដែល​សម្ព័ន្ធភាព​ មានភាព​ស្រដៀង​គ្នា​ទៅ​នឹង​សម្ព័ន្ធភាព​របស់​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ដែល​កំពុង​តែ​ត្រូវបាន​បង្កើត​ឡើង​នោះ​ដែរ ។

ការផ្ដោត​​សំខាន់​លើ​ការ​ចូលរួមរបស់​សាសនាចក្រ​​នោះ​គឺ​ផ្ដោត​ជា​ពិសេស​ទៅ​លើ ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា និង ផលវិបាក​របស់​វា ។ សាសនាចក្រ​ ពុំ​ជំទាស់​នឹង​សិទ្ធិ ( ដែល​បាន​រៀបរៀង​ឡើង​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ) ស្ដីអំពី​ការថែ​រក្សា​​ជំងឺក្នុងមន្ទីរពេទ្យ សេវា​ថែទាំ​សុខភាព សិទ្ធិ​​ស្នាក់នៅ និង ការងារត្រឹមត្រូវ ឬ សិទ្ធិ​សុពលកម្ម​ឡើយ ដរាប​ណាអ្វីៗ​ទាំងអស់​នេះ ពុំ​ប៉ះពាល់​នឹង​សេចក្ដី​ថ្លៃថ្នូរ​នៃ​ក្រុមគ្រួសារតាម​ប្រពៃណី ឬ សិទ្ធិស្រប​ច្បាប់​របស់​ព្រះវិហារ​ទាំងឡាយ​ និងការ​គោរព​របស់​ពួកគេចំពោះ​អ្នក​បម្រើ​ខាង​សាសនា​ និង អនុវត្តនូវ​​សេរីភាព​ខាង​សាសនា​របស់​ពួកគេ​​ ដោយ​គ្មាន​ការជ្រៀតជ្រែក​ពី​រដ្ឋា​ភិបាល ។

សាសនាចក្រ​មាន​បទដ្ឋាន​តែ​មួយ​គត់ មិន​ងាករេ​​ ខាង​សីលធម៌​ខាង​ផ្លូវ​ភេទថា ៖ ទំនាក់ទំនងស្និតស្នាល គឺ​​​មាន​តែ​រវាង​ស្វាមី និង ភរិយា ដែល​រួបរួមគ្នាក្នុង​ចំណង​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ។  

សាសនាចក្រ​ជំទាស់​ទៅ​នឹង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា តែពុំ​មែន​ចុះចូល ក៏​ពុំ​មែន​បណ្ដោយ​ឲ្យ​មាន​ប្រទូសរ៉ាយ​​នឹង​បុរស ឬ ស្ត្រី​ ដែល​ប្រតិព័ទ្ធ​ភេទ​ដូច​គ្នា​នោះ​ដែរ ។ ការការពារ​​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់ ពុំ​មាន​ឥទ្ធិពល​អ្វី​ដល់​កាតព្វកិច្ច​ជា​​ពួក​គ្រីស្ទាន​របស់​សមាជិក​នៃ​សាសនាចក្រ ដើម្បី​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ មាន​សន្ដាន​ចិត្ត​ល្អ និង សប្បុរសធម៌​ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំង​ពួង​ឡើយ ។

នៅ​ពេល​សមាជិកសាសនាចក្រ ​សម្រេច​ពី​កម្រិត​សមគួ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​នៃ​ការរួម​ចំណែក​ក្នុង​ការការ​ពារដល់​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរស និង ស្ត្រី នោះ​ពួកគេ​គប្បីលើក​ពី​​​បញ្ហា​នេះ ដោយ​មានការ​​គោរព​ដល់​មនុស្ស​ដទៃ មាន​ការយោគយល់ ភាពទៀងត្រង់ និង សេចក្ដី​គួរសម ។

ក្នុង​គោលបំណង​កាត់បន្ថយ​ការយល់​ច្រឡំ និង អារម្មណ៍​មិន​ល្អ នោះ​សាសនាចក្រ​បាន​ផលិត​ឯកសារ « The Divine Institution of Marriage,” ( « ស្ថាបន​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដ៏​ទេវភាព » ) ហើយ​បាន​ផ្ដល់​បណ្ដាញ​ដែល​តភា្ជប់​ទៅ​នឹង​ឯកសារ​ដទៃៗ​ទៀត ដើម្បី​ពន្យល់​ពី​ហេតុផល​របស់​វា​ក្នុង​ការការពារ​​​ដល់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ ដែល​​ជា​បញ្ហា​ដ៏​​ចាំបាច់​ខាង​​សីលធម៌ ។

ស្ថាបន​អាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏​ទេវភាព )

អាពាហ៍ពិពាហ៍​គឺ​ពិសិដ្ឋ ដែល​ត្រូវបាន​តែងតាំង​ឡើង​ដោយ​ព្រះ ​ពី​មុន​ការបង្កបង្កើត​ផែនដី ។ បន្ទាប់​ពី​បាន​បង្កើត​អ័ដាម និង អេវ៉ា មក ព្រះអម្ចាស់​ដ៏​ជា​ព្រះ ​បាន​ប្រកាស​ពួកគេ​ថា ជា​​ស្វាមី និង ភរិយា ហើយ​អ័ដាម​បាន​បន្លឺ​ឡើង​ថា « ដោយហេតុនោះ បាន​ជា​មនុស្ស​ប្រុស​នឹង​លា​ចេញ​ពី​ឪពុកម្ដាយ​ខ្លួន​ទៅ​នៅ​ជាប់​នឹង​ប្រពន្ធ​វិញ ៖ ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នោះ ​នឹង​ត្រឡប់​ជា​សាច់​តែ​មួយ​សុទ្ធ » ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​បាន​ដក​ស្រង់​នូវ​ការប្រកាស​របស់​អ័ដាម ​ពេល​ទ្រង់​បាន​អះអាង​ពី​ប្រភព​ដើម​នៃ​សេចក្ដី​សញ្ញា​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដ៏​ទេវភាព​ថា ៖ « តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​បាន​មើល​រឿង​ពី​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​បង្កើត​មនុស្ស​កាល​ពី​ដើម​ទេ​ឬ​ថា ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​មនុស្ស​ទាំង​ប្រុស​ទាំង​ស្រី​ទេ​ឬ​អី ហើយ​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា ដោយ​ហេតុនោះ​បាន​ជា​មនុស្ស​ប្រុស​នឹង​លា​ចេញ​ពី​ឪពុកម្ដាយ​ទៅ​នៅ​ជាប់​នឹង​ប្រពន្ធ ៖ ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​នោះ​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​សាច់​តែ​មួយ​សុទ្ធ ? យ៉ាង​នោះ គេ​មិនមែន​ជា​ពីរ​ទៀត​ទេ គឺ​ជា​សាច់​តែ​មួយ » ។ 

នៅ​ក្នុង « ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាស​ដល់​ពិភពលោក » ឆ្នាំ 1995 បាន​ប្រកាស​ពី​សេចក្ដី​ពិត​ដ៏​ពុំ​ប្រែប្រួល ស្ដីអំពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ថា ៖

យើង ជា​គណៈ​ប្រធាន​ទី​មួយ និង ក្រុម​ប្រឹក្សា​នៃ​ពួក​សាវក​ដប់ពីរ​នាក់​នៃ​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ សូម​ប្រកាស​ជា​ឧឡារិក​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរស និង ស្ត្រី គឺ​ត្រូវបាន​តែងតាំង​ឡើង​ដោយ​ព្រះ ហើយ​ថា គ្រួសារ​ជា​ផ្នែក​ដ៏​សំខាន់​មួយ​នៅ​ក្នុង​ផែនការ​របស់​ព្រះ​ដ៏​បង្កបង្កើត​សម្រាប់ គោលដៅ​ដ៏​នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច​នៃ​កូនចៅ​របស់​ទ្រង់ . . . ក្រុម​គ្រួសារ​ត្រូវបាន​តែងតាំង​ឡើង​ដោយ​ព្រះ ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរស និង ស្ត្រី គឺ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់​ក្នុង​ផែនការ​ដ៏​នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច​របស់​ទ្រង់ ។ កូនចៅ​មាន​សិទ្ធ​នឹង​ចាប់​កំណើត​មក​ក្នុង​ចំណង​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយ​ត្រូវបាន​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​ដោយ​ឪពុកម្តាយ ដែល​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​សច្ចា​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដោយ​ស្មោះត្រង់​ទាំងស្រុង ។

ការប្រកាស​នេះ ក៏​បាន​បង្រៀន​ផងដែរ​ថា « ភេទ​ គឺ​ជា​លក្ខណៈ​ពិសេស​នៃ​អត្តសញ្ញាណ និង គោលបំណង​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់ៗ​នៅ​ជីវិត​មុន​ផែនដី ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ និង នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច » ។ ដំណើរ​រឿង​នៅ​ក្នុង​លោកុប្បត្តិ​ អំពីលោកអ័ដាម និង នាង​អេវ៉ា ត្រូវ​បានបង្កើត​ឡើង ហើយ​ដាក់​នៅ​លើ​ផែនដី ​គូស​បញ្ជាក់​ពី​ការបង្កបង្កើត​នៃ​ភេទ​ពីរ​ដាច់​ផ្សេង​ពី​គ្នា​ថា ៖ « ទ្រង់​ក៏​បង្កើត​មនុស្ស​ឲ្យ​ដូច​រូប​អង្គ​ទ្រង់ គឺ​បាន​បង្កើត​គេ​ឲ្យ​ចំ​នឹង​រូប​អង្គ​ទ្រង់​នោះ​ឯង​ក៏​បង្កើត​គេ​ឡើង​ជា​ប្រុស​ ជា​ស្រី » ។ 

អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ គឺសំខាន់នៅក្នុង​​ផែនការ​នៃ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ ។ លក្ខណៈ​​​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ ត្រូវបាន​​ភ្ជាប់​យ៉ាងជិតស្និត​​ទៅ​នឹង​អំណាច​នៃ​ការបង្កបង្កើត ។ មាន​តែ​បុរស​ម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ រួម​គ្នា​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ទើប​មាន​សមត្ថភាព​បង្កើត​កូន​តាម​ធម្មជាតិ ។ អំណាច​នៃ​ការបង្កបង្កើត – ដើម្បី​បង្កើត​ជីវិត និង នាំ​កូន​វិញ្ញាណ​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះ ​មក​កាន់​ពិភពលោក​នេះ – គឺ​ពិសិដ្ឋ ហើយ​មាន​តម្លៃ ។ ការប្រើប្រាស់​អំណាច​នេះ​ខុស គឺ​បំផ្លាញ​ចោល​នូវ​​ស្ថាបន​ក្រុមគ្រួសារ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ទំនាក់ទំនង​សង្គម​ចុះ​អន់​ខ្សោយ ។ ក្រុម​គ្រួសារ​​រឹងមាំ បម្រើ​​ជា​ស្ថាប័ន​គ្រឹះ ​សម្រាប់​ការផ្លាស់ទៅ​​ជំនាន់​អនាគត ​នូវ​​កម្លាំង​សីលធម៌ ទំនៀម​ទម្លាប់ និង គុណតម្លៃ ​ដែល​ទ្រទ្រង់ដល់​​អារ្យធម៌ ។ ការប្រកាស​ជា​សាកល​នៃ​សិទ្ធិ​មនុស្ស បាន​អះអាង​ថា « ក្រុមគ្រួសារ​ គឺ​ជា​អង្គភាព​ក្រុម​ពី​ធម្មជាតិ និង គ្រឹះ​នៃ​សង្គម » ។

អាពាហ៍ពិពាហ៍​ ពុំ​មែន​ជា​កិច្ច​សន្យា​ដំបូង​ រវាង​បុគ្គល​ទាំងឡាយ ដើម្បី​ឲ្យ​សច្ចានុមតិ​អំពី​សេចក្ដី​​ស្រឡាញ់​​របស់​ពួកគេ ហើយ​ផ្ដល់​នូវ​កាតព្វកិច្ច​ទាំង​សង​ខាង​នោះ​ទេ ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ក្រុមគ្រួសារ ​គឺ​ជា​ឧបករណ៍​ដ៏​សំខាន់ ​សម្រាប់​ការចិញ្ចឹម​បីបាច់​កូនចៅ ហើយ​បង្រៀន​ពួកគេ ​ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ដែល​មាន​ទំនួល​ខុស​ត្រូវ ។ ខណៈ​ដែល​រដ្ឋាភិបាល​ ពុំ​​បង្កើត​អាពាហ៍ពិពាហ៍មក នោះ​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​របស់​រដ្ឋាភិបាលគ្រប់ប្រភេទ​ ​បាន​ទទួល​ស្គាល់ ហើយ​អះអាង​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍​ គឺ​ជា​ស្ថាប័ន​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ ក្នុង​ការរក្សា​ឲ្យ​មាន​ស្ថេរភាព​សង្គម និង រក្សា​ជីវិត​របស់​វា​ឲ្យ​នៅ​គង់វង្ស ។ ដូច្នេះហើយ មិន​ថា​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នោះ​ ត្រូវបាន​ធ្វើ​ឡើង​បែប​ជា​ពិធី​សាសនា ឬ បែប​ស៊ីវិល​នោះ​ទេ គូ​ស្វាមី​ភរិយា​ស្ទើរតែ​គ្រប់​វប្បធម៌​ ត្រូវបានផ្ដល់​ឲ្យនូវ​​គុណ​ប្រយោជន៍ជា​​ពិសេស ដែល​ផ្ដោត​ជា​ចំបង​​ក្នុង​ការ​គាំទ្រ​ទំនាក់ទំនង​របស់​ពួកគេ ហើយ​លើក​កម្ពស់​ដល់​បរិយាកាស​ ដែល​កូនៗ​អាច​ត្រូវ​បាន​ចិញ្ចឹម​បីបាច់ ។ ស្វាមី និង ភរិយា​ពុំ​ទទួល​បាន​គុណ​ប្រយោជន៍​ទាំង​នេះ ដើម្បី​តម្កើង​ខ្លួន​គេ​ឲ្យ​ខ្ពស់​ជាង​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​ផ្សេង​ទៀត ដែល​អាច​នឹង​មាន​ចំណែក​​ទីលំនៅ ឬ ទំនាក់ទំនង​ក្នុង​​សង្គម​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែត្រូវ​​រក្សា ការ​ពារ ហើយ​ឃុំគ្រង​រាល់​ស្ថាប័ន​សំខាន់ទាំងអស់​​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ក្រុមគ្រួសារ ។

វា​ជា​ការពិត​ដែល​គូ​ស្វាមី​ភរិយា​មួយ​ចំនួន ដែលបាន​​រៀបការ​ហើយ ​នឹង​​ពុំ​មាន​កូន ទោះ​ជា​ដោយ​ជម្រើស ឬ ដោយ​​គ្មាន​កូន​ក្ដី តែ​ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ស្ថានភាព​សំខាន់​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ គឺ​ត្រូវ​បាន​តភ្ជាប់​យ៉ាង​ជិតស្និត​ទៅ​នឹង​អំណាច​ពី​កំណើត និង ការទទួល​ខុស​ត្រូវ​នៃ​ការបង្កបង្កើត ហើយ​ទៅ​នឹង​ភាព​ខុស​គ្នាពីធម្មជាតិ​​រវាង​ភេទផងដែរ ។ ការរស់នៅ​ជាមួយ​គ្នា ដោយ​មូលហេតុណាមួយ ឬ ងារ​ណាមួយ​នោះ​ គឺ​ពុំ​មែន​ជា​មូលហេតុ​គ្រប់គ្រាន់​ សម្រាប់​កំណត់​ទម្រង់​ថ្មីៗ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ឡើយ ។

អត្រា​ដ៏ខ្ពស់​នៃ​ការលែងលះ និង កំណើត​កូន​ដែល​គ្មាន​ឪពុក ឬ ម្ដាយ ជាលទ្ធផល នាំ​ឲ្យ​មាន​​ឪពុក​ម្ដាយ​ទោល​ដ៏​ច្រើន នៅក្នុង​សង្គម​អាមេរិក ។ ឪពុកម្ដាយ​ទោល​ទាំងនេះ​ជា​ច្រើន ​បាន​ចិញ្ចឹម​កូន​ទុក​ជា​គំរូ តែ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ការសិក្សា​ដ៏​ច្រើន​ បាន​បង្ហាញ​ថា ជា​ទូទៅ​ ស្វាមី និង ភរិយា ដែល​​រួបរួម​គ្នា​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​តាំងចិត្ត​ក្នុង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ផ្ដល់​នូវ​​បរិយាកាស​​ដ៏​ប្រសើរ​បំផុត​សម្រាប់​កុមារ ​ដើម្បីទទួល​​បាននូវ​ការ​​ការពារ ការ​ថែទាំ និង ការ​ចិញ្ចឹម​បីបាច់ ។ រឿង​នេះ ​ពុំគ្រាន់​តែ ​ដោយសារ​ ឪពុក​ម្ដាយ​ទាំង​ពីរ មាន​ធនធាន​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ដ៏​ច្រើន ​ទើប​អាច​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​កូន​បាន​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​គឺ​ដោយសារ​តែ​កម្លាំងផ្សេងៗ​​គ្នា ​ដែល​ឪពុក និង ម្ដាយមាន តាមរយៈ​​គុណធម៌​នៃ​ភេទ​របស់​ពួកគេ ទើប​​នាំ​មក​នូវ​​​កិច្ចការនេះ ។ ដូច​ដែល​សង្គម​វិទូ​ដ៏​ល្បីល្បាញ ឈ្មោះ ដាវីឌ ប៉ូពីណូ ធ្លាប់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖

បន្ទុក​នៃ​ភស្ដុតាង​វិទ្យាសាស្ត្រ​សង្គម​ គាំទ្រ​ដល់​គំនិត ​ដែល​និយាយ​ថា ភេទ​ផ្សេង​គ្នា​នៃ​​ឪពុក និង​ម្ដាយ​ គឺ​សំខាន់​សម្រាប់​ការអភិវឌ្ឍន៍​របស់​មនុស្ស ហើយ​ថា ​ការរួមចំណែក​របស់​ឪពុក​ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​កូន ​គឺពិសេស​​គ្មាន​អ្វី​ប្រៀប​ផ្ទឹម​បាន ហើយ​គ្មាន​អ្វី​ដែល​អាច​ជំនួន​បាន​ឡើយ ។

ប៉ូពីណូ បាន​ពន្យល់​ថា ៖

. . . ការ​បំពេញ​គ្នា​នៃភេទ​ប្រុស និង​ភេទស្រី​របស់​​ឪពុក និង​ម្ដាយ​ម្ដាយ គឺ​ខ្ពង់​ខ្ពស់ និង មាន​សារៈ​សំខាន់​ដ៏​មហិមា​ចំពោះ​ការអភិវឌ្ឍន៍​របស់កូន​ម្នាក់ជាពិសេស​លើ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់ ។ ជួនកាល​ គេ​និយាយ​ថា ឪពុក​បង្ហាញនូវ​ការ​ខ្វល់ខ្វាយ​​អំពី​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​របស់​កូន​សម្រាប់​​រយៈ​ពេល​វែងជាង ខណៈ​ដែល ​ម្ដាយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​លើ​សុខុមាលភាព​របស់កូនភ្លាម​ៗ​ ( ដែល​​តាម​ពិត វា​ទាក់ទង​ទៅនឹង​សុខុមាលភាព​រយៈពេល​វែង​របស់​កូនទាំងអស់ហ្នឹង ) ។ អ្វី​ដែល​ច្បាស់លាស់​នោះ​ គឺ​ថា កូនៗ​មាន​នូវ​តម្រូវការ​ពីរយ៉ាង ​ដែល​ត្រូវ​បំពេញគឺ ៖ មួយ​សម្រាប់​​ឯករាជ្យភាព ហើយ​មួយ​ទៀត ​សម្រាប់​ការ​ទាក់ទង មួយ​សម្រាប់​ប្រឈម​មុខ​ ហើយ​មួយ​ទៀត​សម្រាប់​ការគាំទ្រ ។

ប្រវត្តិ​សង្គម​វិទូ ដាវីឌ ប្លែងឃែនហន បាន​ធ្វើ​ការជជែក​វែកញែក​​ស្រដៀង​គ្នា​មួយ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅរបស់​គាត់ អាមេរិក​ដែល​គ្មាន​ឪពុក. នៅ​ក្នុង​សង្គម​ដ៏​ល្អមួយ​ គ្រប់​កុមារ ​ត្រូវ​បាន​ចិញ្ចឹម​បីបាច់ ​មាន​ទាំង​ឪពុក និង ម្ដាយ ។

ឧបសគ្គ​ទាំងឡាយ​ចំពោះ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ក្រុមគ្រួសារ

នៅ​សម័យ​ថ្មី​របស់​យើង​នេះ យើង​បាន​ឃើញ​មាន ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ និង ក្រុមគ្រួសារតាម​ប្រពៃណី –​ដែល​ត្រូវបាន​គេ​កំណត់​ថា មាន​​ស្វាមី និង ភរិយា​ ព្រម​ជាមួយនឹង​​កូន​នៅ​ក្នុង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នៅ​មួយគ្នា –បាន​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការវាយ​ប្រហារ​មួយ​ដ៏​ធំ ។ សីលធម៌​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ ​ត្រូវបាន​គេ​បដិសេធ ហើយ​ការផិតក្បត់​ បាន​កើន​ឡើង ។ ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ 1960 មក សមាមាត្រ​នៃ​កុមារ​ដែល​ចាប់​កំណើតមក​ក្រៅ​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ បាន​​ឡើង​ពី 5.3 ភាគរយ ដល់ 38.5 ភាគរយ ( ឆ្នាំ 2006 ) ។  ការលែងលះ​ បាន​ក្លាយទៅ​​ជា​រឿង​ធម្មតា​ ហើយ​ត្រូវបាន​គេ​ទទួល​យកកាន់​តែ​ច្រើន​ឡើងៗ ដែល​សហរដ្ឋអាមេរិក​ មាន​អត្រានៃ​ការ​​លែងលះខ្ពស់​បំផុតក្នុង​​ពិភពលោក ។ ចាប់តាំង​ពី​ឆ្នាំ 1973 មក ការពន្លូត​កូន ​បាន​សម្លាប់​ជីវិត​ជន​ស្លូត​ត្រង់​ជាង 15 លាន​នាក់ ។ ក្នុង​​ពេល​នោះ​ដែរ បទដ្ឋាន​នៃលេង​​ការកម្សាន្ត ​បន្ត​ធ្លាក់​ចុះ ហើយ​រូប​​អាសគ្រាម ​បាន​ក្លាយ​ជា​ការ​រងទុក្ខ​ដ៏​​ឈឺ​ចាប់ ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជន​រង​គ្រោះ​ជាច្រើន​ត្រូវ​ញៀន ។ ភាព​ខុស​គ្នា​នៃ​ភេទ​ដែល​កើន​ឡើង​ ត្រូវបាន​ដក​ចេញ​ ​ទុកជា​រឿងធម្មតា មិន​ទាក់ទង ឬ មិន​ឋិតឋេរ បើ​មិន​ដូច្នេះ វា​បំផ្លាញ​គោលបំណង​របស់​ព្រះ​នៅ​ក្នុង​ការបង្កបង្កើត ​ទាំង​បុរស និង ស្ត្រី ។

ក្នុង​ឆ្នាំ​ថ្មីៗ​នេះ ​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក និង ប្រទេស​ដទៃ​ទៀត មាន​ក្រុម​ចលនា​មួយ ​បាន​ផុស​ឡើង​ដើម្បីលើក​កម្ពស់​ដល់ អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ថា​ជា​សិទ្ធិ​​ជាប់លាប់​មួយ ឬ សិទ្ធិ​ខាង​ច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ ។ នេះ​ពុំ​មែន​ជា​ជំហាន​មួយ​តូច​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ជា​ការផ្លាស់ប្ដូរ​មួយ​ដ៏​ធំ ៖ ជំនួស​ឲ្យ​ការបណ្ដែត​បណ្ដោយ​របស់​សង្គម ឬ ការទទួល​យក​ជា​ឯកជន នោះ​ឥរិយាបថ​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​ដែល​​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ព្រមព្រៀង នោះ​អ្នក​គាំទ្រ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ​ព្យាយាម​ស្វែងរក​ការ​ព្រមព្រៀង និង ការទទួល​ស្គាល់​ជា​ផ្លូវការ ។

ការសម្រេច​របស់​តុលាការ​ក្នុង​រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត ( ឆ្នាំ 2004 ) និង រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ( ឆ្នាំ 2008 ) បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ។ និន្នាការ​​នេះ បាន​បង្កើត​ជា​ការ​គំរាម​កំហែង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ដល់​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ក្រុមគ្រួសារ ។ ស្ថាបន​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ នឹង​ចុះ​ទន់​ខ្សោយ ដែល​ផ្ដល់​លទ្ធផល​ជា​ឲ្យ​ផលវិបាក​អវិជ្ជមាន​ សម្រាប់​ទាំង​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ និង កុមារតូចៗ ។       

ក្នុង​ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008 អ្នក​បោះ​ឆ្នោតនៅ​​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា​ នឹង​សម្រេចថា តើ​​ត្រូវ​ធ្វើ​ការកែប្រែ​ច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​របស់ពួកគេ ដើម្បី​កំណត់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ថា ​មាន​តែ​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់តែ​ប៉ុណ្ណោះ ឬ​យ៉ាងណា ។ សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​ បាន​ចូលរួម​ក្នុង​សម្ព័ន្ធ​ភាព​ជា​ទូទៅ​របស់​និកាយ​ដទៃទៀត អង្គការ និង បុគ្គល​ទាំងឡាយ ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ឲ្យ​មាន​ការយល់ព្រម​ពី​អ្នក​បោះ​ឆ្នោត​លើ​ការកែប្រែ​នេះ ។      

ប្រជាពលរដ្ឋ​នៃ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក –ទោះ​ជា​ធ្វើ​សកម្មភាព​ដោយ​ផ្ទាល់ ឬ តាម​រយៈ​អ្នក​តំណាង​របស់​គេ ​ដែល​បាន​ជ្រើសរើស​ក្ដី –បាន​ទទួល​ស្គាល់​តួនាទី​ដ៏​​សំខាន់​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍​តាម​ប្រពៃណី ដែល​​ធ្លាប់​បាន​ធ្វើ​ឡើង ហើយ​ត្រូវតែ​បន្ត​ធ្វើ​ឡើង​នៅ​ក្នុង​សង្គម​អាមេរិក បើ​កុមារ និង ក្រុមគ្រួសារ ​ត្រូវតែ​បានការ​ពារ ហើយ​តម្លៃ​សីលធម៌ ​ត្រូវបាន​ចែកចាយ​នោះ ។

រដ្ឋ​ទាំង​សែសិប​បួន​ បាន​អនុមតិ​ច្បាប់យ៉ាង​ច្បាស់​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍ ​គឺ​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់ ។ ជាង​ពាក់​កណ្ដាល​នៃ​រដ្ឋ​ទាំង​នោះ មាន​រដ្ឋ​​ទាំង​អស់​ចំនួន​ម្ភៃ​ប្រាំ​ពីរ បាន​ធ្វើ​ដូច្នេះ ​ដោយធ្វើ​វិសោធនកម្ម​ច្បាប់​រដ្ឋ​ធម្មនុញ្ញ ​ដូចជា​ការធ្វើ​វិសោធនកម្ម​ច្បាប់ ដែល​កំពុង​រង់ចាំ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា អារីហ្សូណា និង ហ្វ្លរីដា ។      

ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ អ្នក​ដែល​នឹងតម្រូវ​ឲ្យ​​មាន​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ក្នុង​សង្គម​អាមេរិក​ គឺ​បាន​ជ្រើសរើស​ផ្លូវ​ផ្សេង​មួយ ។ អ្នក​គាំទ្រ​​បាន​នាំ​យក​រឿង​ក្ដី​របស់​គេ​ទៅ​ដល់​តុលាការ​រដ្ឋ ដោយ​ស្នើ​សុំ​ឲ្យ​ចៅក្រម​បង្កើត​​ស្ថាបន​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ ដែល​សង្គម​បាន​ទទួល​ស្គាល់ ហើយ​ពឹង​ផ្អែក​អស់​ប៉ុន្មាន​សហសវត្ស​មក​ហើយ​នោះសារ​ឡើង​វិញ ។ តែ​ទោះ​ជា​នៅក្នុង​បរិបទ​នេះ​ក្ដី ក៏​តុលាការធំៗមួយ​ចំនួន​–គឺ​មាន​តុលាការ​កំពូល​របស់​រដ្ឋចំនួន​ប្រាំមួយនៃ​ចំនួន​ទាំងប្រាំបី –​បាន​លើក​តម្កើង​ដល់​​ច្បាប់​អាពាហ៍ពិពាហ៍តាម​​ប្រពៃណី ។ មាន​តែ​រដ្ឋ​ចំនួន​ពីរ​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​រដ្ឋ​ម៉ាស្សាឈូសេត ហើយ​ថ្មីៗ​នេះ​គឺ រដ្ឋ​​កាលីហ្វូញ៉ា ដែល​បាន​ដើរ​តាម​ទិសដៅ​ផ្សេងនោះ ដោយ​មាន​ការ​គាំទ្រ​​យ៉ាង​តិចបំផុត–​ ​គឺមា​ន​មនុស្ស​ 4 ​នាក់គាំទ្រ តែ​​មាន 3 នាក់​បដិសេធ ។        

សរុប​សេចក្ដី​មក គឺមាន​ការយល់ស្រប​យ៉ាង​ពេញ​ទំហឹង​នៅ​ទូទាំង​អាមេរិក ស្ដី​អំពី​អត្ថន័យ​នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍​នោះ ។ នៅ​ពេល​ប្រជាជន​រដ្ឋ​កាលីហ្វូញ៉ា​ផ្ទាល់ ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​កាល​ដែល​ពួកគេ​បាន​បោះឆ្នោត​​លើ​បញ្ហា​នេះ កាល​ពី​ប្រាំបី​ឆ្នាំ​កន្លង​ទៅ នោះ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​តាម​​ប្រពៃណី​ គឺសំខាន់​ខ្លាំង​ណាស់​​ចំពោះ​សង្គម​ទាំង​មូល ហើយ​ជា​ពិសេស គឺ​ចំពោះ​កុមារតូចៗ ។ ដោយសារ​សំណួរ​នេះ ​បាន​យាយី​ដល់​ជម្រៅ​ដួង​ចិត្ត​របស់​ក្រុមគ្រួសារ ដោយសារ​​វា​គឺ​ជា​បញ្ហា​មួយ​ដ៏​ធំ​ខាង​សីលធម៌​នៅ​សម័យ​របស់​យើង​នេះ ហើយ​ដោយសារ​​វា​មានការ​ប៉ះទង្គិចយ៉ាង​ខ្លាំង​មក​លើ​ក្រុមគ្រួសារ នោះ​សាសនាចក្រ​ កំពុង​តែ​លើក​ឡើង​ពី​បញ្ហា​នេះ ហើយ​សុំឲ្យ​សមាជិក​ទាំងឡាយ​ចូលរួម ។

សេចក្ដី​សន្ដោស , អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា និង សេរីភាព​ខាង​សាសនា

អ្នក​ដែល​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ពោល​អះអាង​ថា « សេចក្ដី​សន្ដោស » តម្រូវ​ឲ្យ​ពួកគេ​ទទួល​បាននូវ​​សិទ្ធិ​ដូចគ្នា ​ដើម្បី​រៀបការ​ ដូចជា​គូ​ស្វាមី​ភរិយាដែល​មាន​​ភេទ​ផ្ទុយ​គ្នា​ដែរ ។ ប៉ុន្តែការ​តវ៉ា​សុំ « សេចក្ដី​សន្ដោស » នេះ គាំទ្រ​អត្ថន័យ​ និង​លទ្ធផល​ខុស​គ្នា​ស្រឡះមួយ ជាង​ន័យ​របស់​ពាក្យ​នោះ ​នៅ​ស្ទើរ​តែ​ពេញ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​អាមេរិក ហើយមាន​អត្ថន័យ​ផ្សេងគ្នា​​ស្រឡះ​ពី​អ្វី​ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​ បាន​បង្រៀន​ពី​គោលគំនិត​ដ៏​ខ្ពស់​ជាង​នេះ ដែល​ជា​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ ។ ទ្រង់​បាន​ទូន្មាន​ថា « ត្រូវ​ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិតខាង​របស់​អ្នក » ។ ព្រះយេស៊ូវ​​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​មាន​បាប ​ខណៈ​ដែលទ្រង់​ថ្កោល​ទោសដល់​​អំពើបាប ដូច​ជាក់ស្ដែង​នៅ​ក្នុង​ករណី​របស់​ស្ត្រី​ម្នាក់​ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​កំផិត ៖ ទ្រង់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​នាង​ដោយ​ចិត្ត​ល្អ ប៉ុន្តែ​​ទូន្មានដាស់តឿន​​នាង​កុំ​ឲ្យ « ធ្វើ​បាប​ទៀតឡើយ » ។ សេចក្ដី​សន្ដោស​នៅ​ក្នុង​គោលការណ៍​នៃ​ដំណឹងល្អ​មាន​ន័យ​ថា ឲ្យ​​ស្រឡាញ់ និង អភ័យទោស​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ​ពុំ​មែន « សន្ដោស » ដល់អំពើ​រំលង​នោះ​ទេ ។     

នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក​សព្វ​ថ្ងៃ ការយល់​ឃើញ​អំពី​ពាក្យ​​សន្ដោស ​បែរ​ទៅ​ជា​​មាន​ន័យ​ខុស​គ្នា​ទាំង​ស្រុង ។ ជំនួស​ឲ្យ​ពាក្យ​​ស្រឡាញ់ វា​បែរទៅ​​ជា​មាន​ន័យ​ថា បណ្ដែត​បណ្ដោយ –ទទួល​យក​នូវ​ឥរិយាបថ​ខុស​ឆ្គង​ទុក​ជា​តម្លៃ​នៃ​មិត្តភាព​ទៅ​វិញ ។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​បង្រៀន​ថា យើង​ស្រឡាញ់ ហើយ​ខ្វាយខ្វល់​ចំពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ដោយ​ពុំ​បណ្ដែត​បណ្ដោយដល់​​អំពើ​រំលង​ឡើយ ។ ប៉ុន្តែ​និយមន័យ​ពេញ​និយម​ខាង​នយោបាយ​សព្វថ្ងៃ​នេះ ទទូច​ថា លុះត្រា​តែ​មនុស្ស​ម្នាក់​ទទួល​យក​អំពើ​បាប បើ​មិន​ដូច្នោះ នោះ​គាត់​មិន​ផ្ដល់​ក្ដី​សន្ដោស​ដល់​អ្នក​មាន​បាប​ឡើយ ។       

ដូច​ដែល​ អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក បាន​ពន្យល់​ថា

ជាក់ស្ដែង សេចក្ដី​សន្ដោស​ តម្រូវឲ្យ​មានទំនាក់ទំនង​​ដែល​មិនចេះ​បង្ក​ជម្លោះ ​ចំពោះ​ភាព​ផ្សេងគ្នា​របស់​​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ។ ប៉ុន្តែ​សេចក្ដី​សន្ដោស​ ពុំ​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​ការបោះបង់​ចោល​នូវ​បទដ្ឋាន ឬ គំនិត​យោបល់​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់​ តាម​ជម្រើស​ខាងគោលការណ៍ ឬ ខាង​នយោបាយ​ជា​សាធារណៈ​ឡើយ ។ សេចក្ដី​សន្ដោស​ គឺ​ជា​របៀប​មួយ​ នៃការ​ប្រតិកម្ម​​ទៅ​នឹង​ភាព​ទីទៃ​ពី​គ្នា ពុំ​មែន​ជា​បញ្ជា​មួយ ដើម្បី​រារាំង​វា​មិន​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ពិនិត្យ​មើលនោះ​ទេ ។

សាសនាចក្រ ​ពុំ​បណ្ដែត​បណ្ដោយ​ឲ្យ​មាន​ការប្រព្រឹត្ត​រំលោភ​បំពាន​ដល់​មនុស្ស​ដទៃ ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​សមាជិក​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំង​ពួង​ដោយ​ការគោរព ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ការថ្លែង​​ទាស់របស់​សាសនាចក្រ​​ទៅ​នឹង​ការប្រព្រឹត្ត ដោយ​​ពុំ​យល់ស្រប​ទៅ​លើហេតុផល​សីលធម៌– រួមទាំង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នាផងនោះ– គឺ​ពុំ​បាន​បង្កើត​​ឲ្យ​មាន​ការរំលោភ​បំពាន ឬ ការ​ប្រើពាក្យ « ការនិយាយ​ស្អប់ » ជា​ញឹកញាប់​ដោយ​ខុស​ឆ្គង​នោះ​ឡើយ ។ យើង​អាច​បង្ហាញ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពិត និង មិត្តភាព​ ចំពោះ​សមាជិក​ក្រុមគ្រួសារ ឬ មិត្ត​ភក្ដិ ​​ដែល​ប្រតិព័ទ្ធ​ភេទ​ដូច​គ្នា ដោយ​ពុំ​ទទួល​យក​ទង្វើ​នៃ​ការ​​ប្រតិព័ទ្ធ​ភេទ​ដូចគ្នា ឬ ការឲ្យ​និយមន័យសារ​​ឡើង​វិញ​ណាមួយអំពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ឡើយ ។   

ការទទួល​យក​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ស្រប​ច្បាប់​នោះ នឹង​ប៉ះពាល់​ដល់​សកម្មភាព និង គោលនយោបាយ​នានា​របស់​រដ្ឋាភិបាល​យ៉ាង​ខ្លាំង ។ ពេល​រដ្ឋាភិបាល​រដ្ឋ​មួយ​ប្រកាស​ថា សហគមន៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ គឺ​ជា​សិទ្ធិរដ្ឋ​ប្បវេណី នោះ​រដ្ឋាភិបាល​ទាំង​នោះ ​ប្រាកដ​ជា​នឹង​ប្រតិបត្តិ​នូវ​គោលនយោបាយ​ផ្សេងៗ​ដ៏​ទូលំទូលាយ ដែល​​បាន​​​បម្រុង​ទុក ដើម្បី​ធានា​ថា គ្មាន​ការរើសអើង​ទាស់​នឹង​ដៃគូ​ភេទ​ដូច​គ្នា​នោះ ។ ការណ៍​នេះ​ អាច​នឹង​ដាក់ « សាសនាចក្រ និង រដ្ឋាភិបាល​ ឲ្យ​ស្ថិត​នៅ​លើ​ផ្លូវ​​ប៉ះទង្គិច​គ្នាមួយ ‍» ។

លទ្ធភាព​នៃ​​ការ​មាន​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​បាន​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការប៉ះទង្គិច​គ្នា​ខាង​ផ្លូវ​ច្បាប់​ជាមួយ​នឹង​សិទ្ធិ​នៃ​ការបញ្ចេញ​មតិ​ដោយ​សេរី និង នៃ​សកម្មភាព​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​ជំនឿ​សាសនារួច​ទៅ​ហើយ ។ ឧទាហរណ៍ អ្នក​គាំទ្រ និង មន្ត្រី​រដ្ឋាភិបាល​​នៅ​​ក្នុង​រដ្ឋ​មួយ​ចំនួន បាន​ជួប​​ឧបសគ្គ​នឹង​សិទ្ធិ​យូរអង្វែង​របស់​​ភ្នាក់ងារ​​សុំ​កូនចិញ្ចឹម​ខាង​សាសនា​ ដើម្បី​ធ្វើតាម​ជំនឿ​សាសនា​របស់​ពួកគេ ហើយគ្រាន់​តែ​ដាក់​កូនៗឲ្យ​នៅ​​ក្នុង​ផ្ទះ​ ជាមួយ​ម្ដាយ និង ឪពុកប៉ុណ្ណោះនោះ ។ ជា​លទ្ធផល អង្គការ​សប្បុរសធម៌​កាតូលិក​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង បូស្តុន បាន​បញ្ឈប់ការ​ផ្ដល់​​សេវាកម្មសុំ​​កូន​ចិញ្ចឹម ។       

អ្នក​គាំទ្រ​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នាដទៃ​ទៀត​ កំពុង​ស្នើ​សុំ​ឲ្យ​មាន​ការ​លើក​លែង​ពន្ធ និង​ដក​អត្ថប្រយោជន៍​នានា​ពី​អង្គការ​សាសនា​ទាំងឡាយ ដែល​មិន​ព្រម​ទទួលយក​សហគមន៍​មនុស្ស​ស្រឡាញ់​ភេទដូចគ្នា​នោះ ។ ច្បាប់​ស្នាក់នៅ​​ជា​សាធារណៈ​ គឺ​ត្រូវបាន​ដាក់​ឲ្យ​ប្រើ​រួច​ទៅហើយ ជា​​កម្លាំង​​​ដាក់​​បង្ខំ​ឲ្យ​អង្គការ​សាសនា​នានា​ អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន​​ពិធី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬ ការទទួល​ភោជនា​អាហារ​នៅ​ក្នុង​អគារ​សាសនា​ បើកទូលាយ​ដល់​សាធារណៈជន ។ នៅ​ក្នុងករណី​មួយ​ចំនួន អង្គការដែល​មាន​ការទទួលស្គាល់​ទាំងឡាយ ​កំពុង​​ពោល​អះអាង​អំ​​ពី​សម្ពាធទៅ​​លើ​សាលា​រៀន និង សាកលវិទ្យាល័យ​ខាង​សាសនាទាំងឡាយ ឲ្យ​ផ្ដល់​ផ្ទះ​ស្នាក់​នៅ​សម្រាប់​អ្នករៀបការ ឲ្យ​ដៃគូ​ភេទ​ដូច​គ្នា ។ ​អង្គការ​និស្សិត​ខាង​សាសនា​ ត្រូវបាន​ផ្ដល់​ដំណឹង​ដោយ​សាកលវិទ្យាល័យ​មួយ​ចំនួន​ថា ពួកគេ​អាច​នឹង​បាត់បង់ការទទួល​ស្គាល់ក្នុង​បរិវេណ​សាលា និង ប្រយោជន៍នានា ប្រសិនបើ​គេពុំ​​រាប់​បញ្ចូល​ដៃគូ​ស្រឡាញ់​ភេទ​ដូច​គ្នា ក្នុង​សមាជិក​ក្លឹប ។ 

ឧទាហរណ៍​ជា​ច្រើន​ទាំង​នេះ​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ភាព​ពិតស្រប​ច្បាប់រួច​ទៅហើយ ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​​សហគមន៍​​អឺរ៉ុប និង សភា​អឺរ៉ុបមួយ​ចំនួន ដែល​បានចេញ​អនុសាសន៍​ថា ច្បាប់នានា ​កំពុង​ធានា ហើយ​ការពារ​សិទ្ធិ​របស់​ដៃគូស្រឡាញ់​​ភេទ​ដូច​គ្នា ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដូច​គ្នា​ទាំង​អស់​ពេញ​មួយ​សហគមន៍​អឺរ៉ុប ។  ដូច្នេះ ប្រសិនបើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ ត្រូវ​បានគេ​​ទទួល​ស្គាល់ជា​​សិទ្ធិ​រដ្ឋប្បវេណី នោះ​នឹងវា​ជាក្លាយ​​ជម្លោះ​ដ៏​ធំជាមួយ​​នឹង​សេរីភាព​ខាង​សាសនា​ហើយ ។ នៅ​ក្នុងតំបន់​​សំខាន់​​មួយ​ចំនួន សេរីភាព​ខាង​សាសនា​ អាច​នឹង​ត្រូវបាន​កាត់​បន្ថយ ។

តើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ​នឹង​ប៉ះពាល់​ដល់​សង្គម​តាម​របៀប​ណា ?

ការដាក់​កំហិត​លើ​សេរីភាព​ខាង​សាសនា គឺ​ពុំ​គ្រាន់​តែ​​ជំពាក់វាក់វិន​ខាង​សង្គមអំពីការ​ធ្វើ​ឲ្យ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ស្រប​ច្បាប់​ប៉ុណ្ណោះនោះ​ទេ ។ ការ​ជជែកតវ៉ាទូ​ទៅបំផុត ដែល​អ្នក​គាំទ្រ​ដល់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​បានជជែក​នោះ ប្រហែល​ជា​ថា វា​ពុំមែន​ជា​រឿង​មហន្តរាយអ្វី​ទេ ហើយ​ក៏​នឹង​មិន​ប៉ះពាល់​ដល់​ស្ថាបន​អាពាហ៍ពិពាហ៍តាម​​ប្រពៃណី​របស់​មនុស្ស​ភេទ​ផ្ទុយ​គ្នា​​អ្វី​នោះ​ដែរ ។ « វា​នឹង​មិន​ប៉ះពាល់​អ្វី​ដល់​អ្នក​ទេ ដូច្នេះ​ហេតុអ្វីក៏​​​អ្នក​ខ្វល់ខ្វាយដូច្នេះ ? › គឺ​ជា​ការតបតជាទូទៅ ។ ខណៈ​ដែល​វា​អាច​នឹង​ជា​ការពិត ដែល​ការអនុញ្ញាត​ឲ្យ​មាន​សហគមន៍​ភេទ​ទោល ​នឹង​ពុំ​​ឥទ្ធិពល​ភ្លាមៗ និង ដោយ​ផ្ទាល់​ ដល់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ ដែល​មាន​រួច​មក​ហើយនោះ​មែន តែ​បញ្ហា​ដ៏​ពិត​នោះ​គឺថា​ តើ​វា​​នឹង​ប៉ះពាល់​ដល់​សង្គម​ទាំង​មូលដោយ​របៀប​ណា ។ នៅពេល​វេលា​កន្លង​ផុត​ទៅរួម​ទាំង​​ជំនាន់​ដែល​កំពុង​ពេញ​វ័យ និង ជំនាន់​នា​ពេល​អនាគត ។ តាម​បទ​ពិសោធន៍​នៃ​បណ្ដា​ប្រទេស​នៅ​អឺរ៉ុប​មួយ​ចំនួន ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នាទៅ​ជា​​ស្រប​ច្បាប់រួច​ហើយ​នោះ ​បាន​ណែនាំ​ថា ការកែប្រែ​និយមន័យ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍តាម​ប្រពៃណី​ណាមួយ នឹង​កាន់​តែ​បំផ្លាញ​នូវ​ស្ថេរភាព​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ក្រុមគ្រួសារ​ ដែល​បាន​ទន់​ខ្សោយរួចទៅ​ហើយ​នោះ​ទាំង​មូល ។ ការ​ទទួល​យក​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​គោលគំនិត​អំពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ដោយ​ផ្ដល់​នូវ​លទ្ធផលដ៏​​អាក្រក់​ដល់​សង្គម ។    

ក្រៅ​ពី​លទ្ធផល​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ​នៃ​ការទំលាយចោល និង បំផ្លាញ​ចោល​នូវ​លក្ខណៈ​​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់ នោះ​មាន​ការប្រព្រឹត្ត​ដែល​ជាប់​ទាក់ទង​ជា​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​វិស័យ​គោលនយោបាយ​ជា​សាធារណៈ ដែល​នឹង​ជា​កង្វល់​មួយដ៏​​ធំ​ចំពោះ​ឪពុកម្ដាយ និង សង្គម​ទាំង​មូល ។ រឿង​ទាំង​នេះ​ គឺ​ជារឿង​ដ៏​សំខាន់​ដើម្បី​យល់​​អំពី​​ភាព​ធ្ងន់ធ្ងរ​នៃ​បញ្ហា​ទាំងមូល​របស់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ។    

នៅ​ពេល​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ រៀបការ​ក្នុង​គោលបំណង​បង្កើត​គ្រួសារ​ថ្មី​មួយ នោះ​ជោគជ័យ​របស់​ពួកគេ​នៅ​ក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍​​នោះ ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ឆន្ទៈ​របស់​ពួកគេ ដើម្បី​លះបង់​នូវ​​ការបំពេញ​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯងតែម្យ៉ាង​ចោល ហើយ​ត្រូវ​លះបង់​ពេល​វេលា​ និង មធ្យោបាយនានា ​ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​បីបាច់ និង ថែទាំ​​កូនចៅរបស់​ពួកគេ ។ ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ គឺ​ជា​ទង្វើពុំ​អត្មានិយមជា​សំខាន់ ៖ ដែល​ត្រូវបាន​ការពារ​យ៉ាង​ស្រប​ច្បាប់ ​ត្បិត​មាន​តែបុរសម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ ​រួប​រួម​គ្នាប៉ុណ្ណោះ ទើប​អាច​បង្កើត​ជីវិត​ថ្មី​បាន ហើយ​ដោយសារ​តែ​ការចិញ្ចឹមបីបាច់​កូន ​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​ការប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​ក្នុង​ជីវិតដ៏​​យូរ​អង្វែង ដែល​ត្រូវ​តែ​មាន​នៅ​ក្នុង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ តាម​ធម្មតា ការ​ទទួល​ស្គាល់​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ជា​​សង្គម ​ពុំ​អាច​សមល្មម​ដើម្បី​ផ្ដល់​ការ​បំពេញ​ចិត្ត​​ចំពោះ​ដៃគូ​បាន​ឡើយ ព្រោះ​វា​​ពុំ​មែន​ជា​គោលបំណង​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ ដើម្បី​ផ្ដល់​ការការ​ពារ​ខាង​ច្បាប់​​នូវ​គ្រប់​អ្វីដែល​​បុគ្គល​ម្នាក់​អាចមាន​លទ្ធភាព​រក​បំពេញ​ចិត្តរបស់​ខ្លួនដោយ​ខ្លួន​ឯង​​នោះ​បាន​ទេ ។ តាម​ពិតទៅ សហគមន៍​ប្រតិព័ទ្ធ​ភេទ​ដូច​គ្នា​ទាំង​អស់​ ពុំ​អាច​បន្ត​ពូជ​បាន​ទេ ហើយ​ទោះ​ជា​​​បុគ្គលទាំង​​ពីរ​នាក់ ដែល​​មាន​ភេទ​ដូច​គ្នានោះ ស្រឡាញ់​គ្នា​ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេ​​ពុំ​អាច​បង្កើត​អាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ ​ដែលលះបង់​ដើម្បី​ចិញ្ចឹមបីបាច់​​កូនចៅផ្ទាល់​ខ្លួន​របស់ពួកគេ​​បាន​ដែរ ។

វា​ប្រាកដ​ណាស់​ថា ដៃគូ​ភេទ​ដូច​គ្នាមួយ​ចំនួន ​នឹង​ទទួល​បាន​ភាព​ជា​អាណាព្យាបាល​លើ​កូនតូចៗ​–ដោយសារតែ​​ទំនាក់ទំនង​ភេទ​ផ្ទុយ​គ្នា​កាល​ពី​មុន​របស់​ពួកគេ ឬតាម​រយៈ​ការសុំ​កូន​​មក​ចិញ្ចឹម​នៅក្នុង​​រដ្ឋ​​ដែល​គេ​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាតឲ្យ​ធ្វើ ឬ ដោយ​ការបន្តពូជ​សប្បនិម្មិត ។ ថ្វីបើ​យ៉ាង​នោះ​ក្ដី សំណួរ​សំខាន់បំផុត​អំពី​​គោលនយោបាយ​​សាធារណៈ​ ត្រូវ​តែសួរ​ថា ៖ តើ​​កុមារ និង មនុស្ស​​ជំនាន់​ដែល​កំពុង​ពេញ​វ័យ ត្រូវ​រស់នៅ​ក្នុង​បរិដ្ឋានដែល​ល្អបំផុតយ៉ាងណា​ទៅ ? អាពាហ៍ពិពាហ៍តាម​​ប្រពៃណី​ ផ្ដល់​នូវ​អត្តសញ្ញាណ​សង្គម​ដ៏​ល្អ និង រឹងមាំ​ដល់​កុមារ ។ វា​បង្កើន​លទ្ធភាព​ដែលពួក​គេ​អាច​បង្កើត​អត្តសញ្ញាណ​​ភេទ​​ច្បាស់លាស់មួយ ដោយមាន​​ជីវិត​ខាងផ្លូវ​ភេទ ​តភ្ជាប់​យ៉ាង​មាំ​ទៅ​នឹង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ និង ការបង្កបង្កើត ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ការធ្វើ​ឲ្យ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា​ស្រប​ច្បាប់ ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​នឹង​បំផ្លាញអត្តសញ្ញាណ​​សង្គម ការវិវឌ្ឍន៍នៃ​​ភេទ និង ចរិក​លក្ខណៈ​ខាង​សីលធម៌​របស់​កុមារ ។ តើ​វា​ជា​រឿងឈ្លាស​វៃ​ដែរ​ឬ​ទេ ​សម្រាប់​សង្គម​ក្នុង​ការបន្ត​ធ្វើការ​សាកល្បង​ដ៏​ធំ ដោយ​ពុំ​គិត​អំពី​ផលវិបាក​​រយៈ​ពេល​យូរដល់​កុមារនោះ​ ?

មាន​ឧទាហរណ៍​មួយ អំ​ពី​របៀប​ដែល​កុមារ​នឹង​រង​ឥទ្ធិពល​យ៉ាង​អាក្រក់ ដែល​ការបង្កើត​ឲ្យ​មាន​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ដូច​គ្នា ជា​​សិទ្ធិរដ្ឋប្បវេណី នឹង​តម្រូវ​ឲ្យ​មាន​ការផ្លាស់ប្ដូរបទបញ្ជា​យ៉ាង​ជាក់​​នៅ​ក្នុង​កម្មវិធី​សិក្សា​របស់​សាលា ។ នៅ​ពេល​រដ្ឋាភិបាល​ថ្លែង​ថា សហគមន៍​ប្រតិព័ទ្ធ​ភេទ​ដូច​គ្នា​ គឺ​មាន​សិទ្ធិ​ស្មើ​គ្នា​នឹង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភេទ​ផ្ទុយ​គ្នា​ដែរ នោះ​កម្មវិធី​សិក្សា​របស់​សាលា​រដ្ឋ​ នឹង​ត្រូវ​តែ​គាំទ្រដល់​​សេចក្ដី​ប្រកាស​នេះ ។ នៅ​ពេល​ចាប់​ផ្ដើម​ថ្នាក់​បឋម​សិក្សា កុមារ​នឹង​ត្រូវ​បាន​បង្រៀន​ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍​ អាច​ត្រូវ​បាន​កំណត់​ឡើង​​ដោយ​មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ពីរ​នាក់ ​ភេទ​ណា​មួយ​ក៏​បាន ហើយ​ថា​ទំនាក់ទំនង​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​ដែល​គេ​ព្រមព្រៀង​គ្នា​នោះ​ គឺ​​​អព្យាក្រិតខាង​សីលធម៌ ។ ការបង្រៀន​នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់ ​ស្ដីអំពី​ការអប់រំ​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​នៅ​អនុវិទ្យាល័យ​ អាច​នឹង​រំពឹងគិត​ថា វា​​មាន​ភាព​ដូច​គ្នា​រវាង​ភាព​ស្និទ្ធស្នាល​ខាង​ផ្លូវ​ភេទ​ដូច​គ្នា និង ទំនាក់​ទំនង​ភេទ​ខុស​គ្នា ។  ការបង្កើត​ទាំងនេះ​ នឹង​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការប៉ះទង្គិច​​យ៉ាង​ខ្លាំង រវាង​​របៀប​វារៈ​របស់​ប្រព័ន្ធ​សាលា​ចំណេះ​ទូទៅ និង សិទ្ធិ​របស់​ឪពុកម្ដាយ ដើម្បី​បង្រៀន​ដល់​កូនៗ​របស់​ពួកគេ​អំពី​​បទដ្ឋាន​ក្រមសីលធម៌​តាម​​ប្រពៃណី ។

នៅ​ទី​បំផុត ពេញ​មួយ​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ​ក្រុមគ្រួសារ ​បានបម្រើ​ជា​​កំពែង​ការពារ​ដល់​សេរីភាព​បុគ្គលៗ ។ ជញ្ជាំង​នៃ​គេហដ្ឋាន​មួយ ផ្ដល់​ការការពារ​ទប់ទល់​​នឹង​ឥទ្ធិពល​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូច​ប្រយោជន៍​សង្គម ហើយ​ជួនកាលទល់​ទល់​នឹង​​អំណាច​នៃ​ការកេងប្រវ័ញ្ច​របស់​រដ្ឋាភិបាល ។ បើ​ពុំ​មាន​វត្តមាន​នៃ​ការរំលោភបំពាន ឬ ការធ្វេសប្រហែស​នោះទេ​ នោះរដ្ឋាភិបាល​ពុំ​មាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍​នៅ​ក្នុង​ការ​ចិញ្ចឹមបីបាច់ និង ការ​អប់រំ​ខាង​សីលធម៌​ដល់​កូនៗ​​​នៅ​ក្នុង​គេហដ្ឋាន​បាន​ឡើយ ។ គ្រួសារ​រឹងមាំ ​គឺសំខាន់​​ចាំបាច់​សម្រាប់​សេរីភាព​ខាង​នយោបាយ ។ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពេល​រដ្ឋាភិបាលធ្វើ​ការ​សន្មត់ ដើម្បី​កំណត់​ឡើងវិញ​នូវ​ចរិត​​លក្ខណៈ​​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ដោយ​ចេញ​ច្បាប់​នានា ដើម្បីធានា​បាន​នូវការ​ទទួលយក​​ជា​សាធារណៈ​នូវ​សហគមន៍ដែល​​​គ្មាន​​ប្រពៃណី នោះ​ពួកគេ​បាន​បោះ​ជំហាន​មួយខិត​​ទៅ​កាន់​តែ​ជិត នឹង​ការ​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍ទៅ​លើ​ផ្នែក​​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​ជីវិតក្នុង​គេហដ្ឋាន​ហើយ ។ លទ្ធផល​នៃទង្វើ​នេះ គឺ​មាន​ច្រើន ហើយ​ពុំ​អាច​គិត​ស្មាន​ដល់ទៀត​ផង ប៉ុន្តែវា​ទំនង​ជា​នឹង​មាន​​អំណាចកើនឡើង ហើយឈាន​​ទៅដល់​ដំណាក់កាល​ ដែលជា​ទី​បំផុត​នៃ​ការ​ព្យាយាមស្វែងរក​វា​នោះ ។

បរិសុទ្ធ​ភាព​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍

ក្រុមគ្រួសារ​រឹងមាំ និងមាន​ស្ថេរភាព​ ដែលបាន​ដឹកនាំ​ដោយ​ឪពុក និង ម្ដាយ គឺ​ជា​យុថ្កា​របស់​សង្គម​ស៊ីវិល ។ នៅ​ពេល​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ​ត្រូវ​បានបំផ្លាញ​​ដោយ​ភាព​ច្របូកច្របល់​ខាង​ភេទ និង ដោយ​ការបំភ្លៃ​អត្ថន័យ​ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន នោះ​ជំនាន់​ដែល​កំពុង​ពេញ​វ័យ​របស់​កុមារ និង យុវវ័យ​ នឹងមាន​ការលំបាក​ខ្លាំងឡើង ​ក្នុង​ការអភិវឌ្ឍន៍​អត្តសញ្ញាណ​ពី​ធម្មជាតិ​របស់​ពួកគេ ក្នុង​នាម​ជា​បុរសម្នាក់ ឬ ស្ត្រីម្នាក់​ ។ អ្នក​ខ្លះទៀត ​នឹង​ឃើញ​ថាវា​នឹង​​កាន់តែ​ពិបាកឡើងៗ ដើម្បី​មាន​​សេចក្ដី​ស្នេហា​​ល្អ​មួយ បង្កើត​​​អាពាហ៍ពិពាហ៍​មាន​ស្ថេរភាព ហើយ​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​ដល់​មនុស្ស​ជំនាន់​មួយ​ទៀត ​ឲ្យមាន​ពោរ​​ពេញទៅ​​ដោយ​កម្លាំងខាង​​សីលធម៌ និង គោលបំណង ។

សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​បាន​ជ្រើសរើស​ចូលរួមចំណែក​​ជាមួយ​នឹង​និកាយព្រះវិហារ អង្គការ និង បុគ្គល​ដទៃៗ​ទៀតជាច្រើន ដើម្បី​ការពារដល់​​បរិសុទ្ធភាព​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ រវាង​បុរសម្នាក់ និង ស្ត្រីម្នាក់ ព្រោះ​វា​ជា​បញ្ហា​​ដ៏​ធំ​​មួយខាង​​សីលធម៌​ ដែល​​សំខាន់​យ៉ាងខ្លាំង​​ចំពោះ​សាសនា និង អនាគត​របស់​សង្គមរបស់​​យើង ។

នៅ​បន្ទាត់​ចុង​ក្រោយ​​ក្នុង​ការប្រកាស​ស្ដីពី​ក្រុមគ្រួសារ គឺ​ជា​ការក្រើន​រំឭក​ទៅ​ដល់​ពិភពលោក មក​ពី​គណៈ​ប្រធាន​ទី​មួយ និង កូរ៉ុម​នៃ​ពួក​ដប់ពីរ​នាក់​ថា ៖ « យើង​សូម​អំពាវនាវ​ដល់​ប្រជាពលរដ្ឋ និង មន្ត្រី​រាជការ​ទាំងឡាយ​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋាភិបាល ដែល​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​នៅ​គ្រប់​ទីកន្លែង​ទាំង​អស់ សូម​ឲ្យ​គាំទ្រ​នូវ​អ្វីៗ​ទាំងនេះ ដែល​បាន​រៀបរាប់​ឡើង ដើម្បី​ទ្រទ្រង់ និង ធ្វើ​ឲ្យ​ក្រុមគ្រួសារ​មាំមួន ដូចជា​អង្គភាព​មួយ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​សង្គម » ។ នេះ ​គឺ​ជា​ទិសដៅ​​តម្រង់ ​ដោយ​ថ្នាក់​ដឹកនាំ​សាសនាចក្រ ហើយ​វា​គឺ​ជា​ទិសដៅ​ដ៏​សុវត្ថិភាព​តែ​មួយ​គត់ ​សម្រាប់​សាសនាចក្រ និង ប្រទេសជាតិ ។

Style Guide Note:When reporting about The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, please use the complete name of the Church in the first reference. For more information on the use of the name of the Church, go to our online Style Guide.